Να, που λες,
εκεί που ξάπλωνα το βράδυ στο κρεβάτι
και οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα γέμιζαν την ψυχή μου
είδα την κουρτίνα να γίνεται μαύρος πίνακας
και να παίζει πάνω του μια ταινία.
Τι ταινία και αυτή! η θλίψη μας όλη μαζεμένη
με φάλτσες φωνές και ηθοποιούς πρόχειρα διαλεγμένους
εικόνες λυπημένες, μάτια κλαμένα
τοπία μαδημένα σαν ατέλειωτοι χειμώνες.
Μια μουσική συνόδευε της ζωής μας τα φάλτσα
ένα βιολί που έκλαιγε για όσα ποθούσαμε και δεν έγιναν
για όσα θέλαμε να πούμε και το στόμα μας στέγνωνε
και για όσα καταστρέψαμε πάνω στης ψυχής μας τα πάθη.
Τι ταινία και αυτή! και εσύ να 'σαι μακριά
πολύ μακριά
να 'μαι μονάχη στο κοινό που ψάχνει παρηγοριά
σε κάτι ασφαλές και σταθερό
μα τελικά πρέπει να αποδεχτώ
πώς ό,τι αγαπώ δεν είναι εδώ
