| |
Αν κι έχω πάψει από καιρό να κάνω ευχές,
Αν και δε βρίσκω ελπίδα πια σε προσευχές,
Θά ‘θελα να ήσουν κρυμμένη κοντά, κάπου εδώ,
Να με δεις χωρίς να το ξέρω,
Χωρίς να μπορώ εγώ να σε δω.
[Ρεφραίν]
Να με δεις, όπως ποτέ δε θα πιστέψεις πως έχω γίνει,
Να με δεις να κλαίω γελώντας από μια λυπημένη χαρά,
Να με δεις να ηρεμώ, ορμώντας σε μια σκέψη παλιά,
Να με δεις να μαθαίνω, να ζω, να πεθαίνω,
Να καταφέρνω, να κερδίζω και να χάνω αμέσως μετά,
Να με δεις να σ’ αγαπώ...
Αν κι έχω πάψει από καιρό για το μετά να μιλώ,
Αν και το φιλί σου μια ζωή θα ζητώ,
Θά ‘θελα να ήσουν σε μια μικρή εκκλησιά,
Δίπλα σου εγώ, κι εσύ νεράιδα,
Ντυμένη στα πιο χρωματιστά λευκά.
[Ρεφραίν]
Να με δεις όπως ποτέ δε θα πιστέψεις ότι μπορώ να γίνω,
Να με δεις να δακρύζω και πάλι και να στάζουν φιλιά,
Να με δεις να ανασταίνω τη νεκρή μου καρδιά,
Να με δεις σε μια ταινία, ένα πίνακα, ένα τραγούδι,
Μια ατάκα κι ένα λουλούδι, μια αγκαλιά,
Να με δεις να σ’ αγαπώ...
Αν κι έχω πάψει από καιρό να κάνω ευχές,
Αν και δεν έχω πια στο στόμα προσευχές,
Θα με ακούσεις “μακάρι” να λέω ξανά, να ελπίζω,
Γιατί αν η ελπίδα στερέψει από την ψυχή μου,
Θα σε χάσω, θα πάψω εμένα να βρίζω.
Απρίλιος 2004, Αθήνα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
