| |
Τέλος εποχής και η αρχή μιας νέας.
Και τελειωμό δεν έχει η διαπάλη.
Σαν τη διαρκή αναζήτηση του νου.
Ίδια με την ακατάπαυστη πολυλογία.
Άνευ ουσίας και σημασίας. Δίχως προορισμό.
Ο άνθρωπος υποκλίνεται στην αυθεντία.
Σε όλα τα κρίματα του ορθολογισμού.
Αυτοματισμοί παραμερίζουν τη φυσικότητα των πράξεων.
Και η εξειδίκευση παράγει μονόφθαλμους.
Το ψεύδος γίνεται φάρος των καραβοκύρηδων.
Και οι μούτσοι συγκαταβατικοί αναμένουν νέες κατευθυντήριες εντολές.
«Μα πώς είναι δυνατόν να ξεχάσω ό,τι ξέρω»;
«Η γνώση είναι δύναμη με την ισχύ ταυτότητας».
«Δεν αρκεί η φύση του ανθρώπου να με προσδιορίσει».
Ήσουν είσαι και θα είσαι η εικόνα που προβάλλεις για εσένα.
Ένα είδωλο ανυπόστατο στο κάτοπτρο μιας ψευδαίσθησης.
Μια προβολή της ιδέας η ζωή σου.
Της κάθε ιδέας, του όποιου πράγματος.
Θέλω να κοιτάξω τη ζωή χωρίς την ιδέα.
Χωρίς τον υποβολέα της γνώσης και της εμπειρίας.
Απόντος του κίβδηλου φωτισμού της μνήμης και της σκέψης.
Έστω για μια φορά να παρατηρήσω χωρίς το παρατηρούμενο την παρατήρηση του εαυτού μου. Έστω για μια φορά.
Δεν διαφέρει σε τίποτα το όλον από το άτομο.
Κανένας εγωισμός δεν υφίσταται στο άτομο.
Η φροντίδα του εαυτού είναι φροντίδα του σύμπαντος.
Μια αδιάρρηκτη ενότητα που ορίζει το κάθε ένα μέρος. Όσο μικρό και όσο μεγάλο.
Άλλωστε τα μεγέθη υπάρχουν για σύγκριση.
Και η σύγκριση για τη διαιώνιση του φόβου.
Ο φόβος στέκεται σαν στιβαρός δεσμοφύλακας της ελεύθερης πνοής.
Μα η ζωή δεν καταλαβαίνει από το φόβο. Είναι αφύσικος.
Όποιος δεν φοβάται να ζήσει προσμένει τον αναπόφευκτο θάνατο με τον ίδιο τρόπο προσμονής της επόμενης ανάσας.
Ξέρει ότι είναι εκεί, δίπλα του.
Άνθρωπε για σένα μιλώ και για μένα.
Για εμάς που χαθήκαμε στρέφοντας το βλέμμα αλλού.
Για εμάς που ξεχάσαμε να αγκαλιαστούμε.
Πρέπει τα χέρια πάλι να ενωθούν να σχηματίσουν ένα κύκλο.
Όπως τότε που όλα τα παιδιά της γης έπιασαν γερά τα χέρια.
Μια αγκαλιά που θα χωράει όλο τον Κόσμο. Το σπίτι μας.
Δεν περισσεύει κανείς. Κανείς δεν είναι περιττός.
Ούτε και οι δύσπιστοι, ούτε και οι πιστοί.
Μόνο για τώρα δεν γνωρίζουν ότι πιστεύουν ό,τι αμφισβητούν.
Ο άνθρωπος απλά υπάρχει στην φυσική του κατάσταση.
Είναι μόνο κεκαλυμμένη και τίποτα άλλο. Δεν έχει χαθεί.
Υπάρχει σαν τον ήλιο που δεν χρειάζεται απόδειξη η ύπαρξή του.
Ο άνθρωπος είναι αγάπη και συμπόνια.
Ομοίως με ένα παιδί που δεν δασκαλεύτηκε ακόμα τις προσωπικές αντωνυμίες.
Ομοίως με κάποιον που μοιράζει τα γύρω του και τα μέσα του γιατί όλα ανήκουν σε όλους σε ένα κρεσέντο κοινοκτημοσύνης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
