| |
Του αγαπημένου ξένου
Είναι η βροχή που δε μ’ αφήνει απ’ το χαρτί να ξεθαρρέψω
Κι όλο τα βήματα μου σβήνει, όσες φορές κι αν τα χορέψω
Παρ’ τα τραγούδια κι αν θα φτάσεις ως τα λημέρια της καρδιάς
Τους εφιάλτες ν’ αγκαλιάσεις κι άσ’ τους εκεί, μην τους ξυπνάς
Ξέρεις, η αλήθεια δεν τελειώνει
Βάζω την κόκκινή μου μύτη - φούσκωσε εσύ κι άλλο μπαλόνι
Έχει χειμώνα ακόμα λίγο κι ο αέρας τριγυρνά στην πόλη
Με τ’ άρωμά σου (αχ) θα ξεφύγω πριν με κατασπαράξουν ρόλοι
Πόσα παράθυρα θα φτιάξεις για να ‘χω τοίχους στολισμένους;
Παρ’ την ψυχή μου ν’ αποστάξεις στίχους γι’ αγαπημένους ξένους
Βάζω τα πρόσημα από μνήμης
Από την πλώρη να θυμάσαι να της χαμογελάς της πρύμης
Σύννεφα γέμισαν τα μάτια, σκοτείνιασε το παραμύθι
Ξεθωριασμένο στα κρεβάτια το happy end πια δε με πείθει
Κλείσε το φως κι όσο να γίνει η αναπνοή μου αναπνοή σου
Λίγο απ’ το ξόρκι του θανάτου δος μου να πιω μ’ ένα φιλί σου
Να ‘ναι γλυκόπιοτο το γεια σου
Κι όλη η βροχή μου να γενεί τ’ άλλο πρωί η θάλασσά σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
|
