| |
Τα μάτια μου πως λάμπουν
μέσα απ' τον καθρέφτη εκείνο
που επί μέρες φυλάκιζε μέσα του
την τόση σου ομορφιά
καθώς νιώθω τα δικά σου μάτια
πάνω στα χείλη μου να τρέμουν.
Τα δάχτυλά μου μοιάζουν με πολύτιμα
στολίδια
καθώς το δέρμα θωπεύει απαλά,
αισθησιακά
την καρέκλα εκείνη , που το γλυκό
της φορτίο ήταν το κορμάκι σου
σ' εκείνη που έγερνες το όμορφο
κεφαλάκι σου καθώς κουραζόσουν...
εναπόθεσα ' αυτή το δόλιο κορμί μου
κι ένιωσα το γέλιο σου να σκίζει
απ' άκρη σ' άκρη τη σάρκα μου...
πονούσα τόσο , μα η ευτυχία που
συντρόφευε την ύπαρξή μου
ήταν ανείπωτη.
Τι κι αν χάθηκες απ' τη ζωή μου πια
όπως χάνονται οι μούσες από τις πένες
των καταραμένων ποιητών ,
η θύμησή σου πάντα σ' εμένα θα γυρίζει
και θα σκεπάζει της καρδιάς μου το χτύπο
κάθε στιγμή που το μυαλό σου
θ' αποζητά τη μορφή μου.
Κι ο ματωμένος κρίνος , στο συρτάρι
της ψυχής μου κρυμμένος
θα παραμένει ζωντανός , να σιγοψιθυρίζει
τ' όνομά σου στη σιωπή μου
κι ας πέρασαν μέρες που η φωνή σου
δεν περπατά πια στα μονοπάτια
της πληγωμένης μου καρδιάς...
κι η μορφή σου ξεθωριάζει στο μυαλό μου...
τα μάτια μου δεν μπορούν πια να σε δουν
σαν σφαλίσουν τα βλέφαρα...
εκείνος όμως περιμένει να αισθανθεί το δάκρυ σου
κι ύστερα ν' αφεθεί στη φθορά του θανάτου.
Πιο όμορφη θαρρώ είμαι
από την τελευταία φορά
που ειδωθήκαμε σ' αυτή τη
φυλακή
ίσως γιατί η θύμησή σου μ' αγάπησε
τόσο πολύ
όσο ποτέ δε μ' αγάπησες εσύ...
Στο στήθος , ροδοπέταλα χύνονται
τα λόγια εκείνα , τα ωραία
που τόσο απλόχερα μου χάρισες
το ίδιο ονειρεμένα με τα ροδοπέταλα
που κέντησαν τα χείλη μου στα
αγγελικά σου μάγουλα
κι ας μην το ένιωθες τότε
εγώ για σένα είχα διαβεί τούτη την πόρτα
κι έφτασα στο τέρμα της φωνής μου
όμως τα λόγια μου δε στάθηκαν ικανά
για να σ' αγγίξουν...
Καληνύχτα , αγαπημένε , γλυκέ μου
αθώε κρίνε
δε θα ξανάρθει,
μην τυραννιέσαι άδικα πια...
είναι άτιμος ο Έρωτας ..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
