Μέσα στους δρόμους της πόλης
αντικρίζω κατάματα το σήμερα.
Περπατά αιμόφυρτο με βήματα αργά
υγρά μάτια και σπασμένα φτερά
απλώνει το ανοιγμένο χέρι
ζητιανεύοντας δειλά - από ποιόν άραγε; -
σταγόνες ελπίδας.
Το ραγισμένο βλέμμα του πέφτει πάνω
στων αρχαίων τ’ αγάλματα,
στων ηρώων τ΄αγάλματα
- στο μακρινό χθες -
Εκείνα με τη σιωπή τους
πότε του μιλούν αυστηρά
πότε συγκαταβατικά…
…κι ύστερα με λυπημένο βλέμμα
ξαναγυρνούν στο παρελθόν
ατενίζοντας περήφανα το άπειρο…
…και το σήμερα λαβωμένο μα σκεφτικό
συνεχίζει την πορεία του στον χρόνο…
