| |
Ο θρήνος της μάνας
Αστέρι μου, παιδάκι μου, καμάρι του σπιτιού μου,
λουλούδι που δεν πρόλαβες ν' ανθίσεις την αυγή,
π' άναψες μες στη παγωνιά την πύρα του καημού μου,
κ' έφυγες πριν να πιεις σταλιά, νερό απ' τη πηγή.
Ποια μοίρα τέτοιο άδικο έγραψε στη ζωή σου,
για άλλων τα εγκλήματα εσύ να δικαστείς,
το διάπλου του Αχέροντα να κάνει η ψυχή σου
κι απ' το περβόλι της ζωής εσύ να μη γευτείς.
Αστέρι μου που έσβησες πριν να χαράξει η μέρα,
λουλούδι που σε κόψανε μέσα στη σκοτεινιά,
εκείνοι που για τα λεφτά πουλούν και τον αέρα
και για καρδιά τους έχουνε πέτρινη απονιά.
Εφυγες δίχως να μου πεις ένα στερνό αντίο,
στο μαύρο πόνο μ' η ζωή, έχει πια αλωθεί
και τον πατέρα σ' έστειλες γραμμή εις το μαντείο,
τ' Αχέροντα, να προσπαθεί για να σε ξαναβρεί.
Αστέρι μου που φώτισες τον κόσμο απ' τα ουράνια,
σβήσ' απ' τ' ανθρώπου τη καρδιά τη πέτρινη απονιά,
σκόρπισε αγάπη πατρική στου κόσμου την ορφάνια
και διάλυσε απ' το είναι μας τη μαύρη καταχνιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
