| |
Παντελόνια
Οι σκιές είναι ένας θίασος περιπλανώμενων γκρίζων
Το φως γράφει τους ρόλους τσάτρα πάτρα
Κι όλοι το θυσιάζουμε ανελέητα για ένα ανώφελο δευτερόλεπτο
Πρωταγωνιστές, κομπάρσοι και θεατές
Οι ολωσδιόλου περαστικοί εμείς
Ποτέ δεν κατάλαβα πόσες σκιές έκρυβε η ματιά σου
Μέχρι που στέρεψε το φως
Κι ούτε που πρόλαβα ν’ αποφασίσω τα ναι και τα όχι
Κάτι λιγοστές κουβέντες μόνο περιμάζεψα απ’ τον τοίχο
Εκεί που έδειχνες τις βρήκα να κρέμονται από τόνους και πνεύματα
Και δυο – τρία ρούχα απ’ την ντουλάπα
Για κείνο το ταξίδι που όλο έψαχνες
Και πήγαινες κι ερχόσουν
Και για τούτο
Τέλειωσε ο χειμώνας κι απόμεινε ο χάρτης στο ράφι
Κι εσύ δε θυμάσαι πια το δυτικό μπαλκόνι
Ούτε πόσο σου ταίριαζε η πόλη τ’ απογεύματα
Δεν φεύγεις άλλο πια
Κι ούτε χρειάζεσαι τα απαραίτητα και τα συνήθη
Καμιά φορά μου φαίνεται πως πίσω απ’ τα παλιά κουφώματα καιροφυλαχτεί ένας μικρός βοριάς
Έτοιμος, αν παραστεί ανάγκη, να εισβάλει στο χαμηλοτάβανο υπόγειο
Παρασύροντας στο διάβα του παντελόνια, πουκάμισα και τη φανέλα τη μάλλινη
Να τα πετάξει όπου να ‘ναι
Κι εγώ να κάνω πως γύρισες κι είναι όλα όπως πρέπει άνω κάτω
Καμιά φορά ανεβαίνει και στον επάνω όροφο
Κι όσο κι αν κλείνω τις κουρτίνες τον ακούω
Όταν ξανάρθει θ’ αφήσω το φως αναμμένο
Να φαίνεται η καινούργια μου σκιά
Κι άμα σ’ αρέσει να του πεις
Να σου τη φέρει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 5
| | | | | | | |
|
