Και κάπως έτσι χάνεις τη θεία έμπνευση, τη μητέρα γη, όλα σου τα αδέρφια και τη γιαγιά σου. Η τελευταία αυτοκτόνησε χωρίς να έχει μελετήσει φιλοσοφία. Χωρίς να ακούει Doors, χωρίς να ακούει Άσιμο. Δεν ταξίδευε, δεν τραγουδούσε, δε χόρευε. Δούλευε σκληρά! Ήταν περήφανη και τα παιδιά της την αγαπούσαν. Κι ο άντρας της την αγαπούσε. Μα εσύ πάντα έτσι ήσουν? Πραγματικά δε θυμάμαι. Όταν άρχισα να ζω μέσα στη μουσική χωρίστηκα στα δύο.Ενώνομαι μόνο όταν οι άλλοι κοιμούνται. Κανείς δε μπορεί να απολαύσει αυτήν την αίσθηση. Ακούγεται βολικό να νιώθεις σε έξαρση όταν είσαι μόνος, αν σκεφτείς ότι ζούμε σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από τη μοναξιά. Ωστόσο υπάρχουν κι αυτοί που ταξιδεύουν, που τραγουδάνε και που χορεύουν. Απλά δεν τους βλέπεις. Μάλλον πρέπει να κάνεις κάτι γι αυτό. Αυτοί πάντως δεν πρόκειται να σου κάνουν σινιάλο για να πας μαζί τους.
