Η Ψυχή είναι η μεγαλύτερη κι άτρωτη δύναμη της ύπαρξης..μα αγνοούμε κι αυτήν και την αφή της....χανόμαστε δίχως αιτία...σε πλαστές επιταγές που και εκ-δότες και απο-δέκτες είμαστε...Στέλιος Κ.
Ένας αμμόλοφος η ζωή…
ο αγέρας μικραίνει την ύπαρξη…
συμπυκνώνει το ταξίδι…
αφομοιωνόμαστε δίχως οίκτο…
στον κύλινδρο του χρόνου…
κλεισμένοι στα άμορφα ντουβάρια…
δεν ζωγραφίζουμε την ανατολή…
δεν χαμογελάμε στην αγάπη…
πλαστογραφούμε τον έρωτα…
άθλιοι κι υποταγμένοι…
χτίζοντας άτεχνα ένα νέφος ομίχλης…
{ Δραπέτευσα στην απέναντι όχθη…
αιρετικός στις σκεβρωμένες σκιές…
ερωτοτροπώντας με ουράνια τόξα…
παλινδρομώντας στα χείλη νέκταρ…
εξαντλώντας ηδονές από ευωδιές…
σ’ ένα ακόρεστο χάδι αφής…
κι όταν έλθει ο θάνατος…
δεν θα τον εκλιπαρώ…
υπερήφανος και χορτασμένος…
θα χλευάζω με το φως της ψυχής μου…
το αδύναμο κελί απ’ το σκοτάδι του…
Νικητής…}
«Εσύ»…
αναρωτήθηκες με τόσο στέρηση…
την επώδυνη παράδοση σου…
στην συνέχεια μιας αποβάθρας…
κραυγάζοντας οι δαίμονες…
πως τελείωσες δίχως μια νότα «ζωής»…
εξαντλώντας ηδονές από ευωδιές…
σ’ ένα ακόρεστο χάδι αφής…
κι όταν έλθει ο θάνατος…
δεν θα τον εκλιπαρώ…
υπερήφανος και χορτασμένος…
θα χλευάζω με το φως της ψυχής μου…
το αδύναμο κελί απ’ το σκοτάδι του…
Νικητής…}
