Στο πρόσωπο με χάϊδεψε και πάλι
η απουσία σου με δάχτυλα κρυστάλλινα
φτιαγμένα από πάγο κι από ατσάλι
τόσο σκληρά και παγωμένα γυάλινα
Σαν χιόνι με τυλίγει η σιωπή σου
ένα απέραντο λευκό τώρα ο κόσμος μου
τα χρώματά μου τα ΄κλεψε η μορφή σου
μονάχος τώρα πια είναι ο δρόμος μου
Νεκρώνουν οι αισθήσεις στο κορμί μου
τα δάκρυα σαν σταλακτίτες κρέμονται
παγώνει και αυτή η αναπνοή μου
τα όνειρά αρχίζουν και μαραίνονται
Ότι απόμεινε από μένα έχει παγώσει
μόνο η φωτιά απ' την ελπίδα μου δεν έσβησε
σαν ένα σπόρο που στο χώμα έχει ριζώσει
και περιμένει ναρκωμένος να φυτρώσει
