| |
[B]Ο Γιοχάνες Μπραμς (Johannes Brahms, 7 Μαΐου 1833 – 3 Απριλίου 1897) ήταν Γερμανός μουσικοσυνθέτης, ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες κλασικής μουσικής του 19ου αιώνα. Η μουσική του συνδυάζει τη δραματική δύναμη και τη λυρική ένταση μαζί με μία ανακουφιστική ζεστασιά. Ο Μπραμς ήταν ριζοσπαστικός ως προς την αρμονική του τόλμη και την εκφραστική του δεινότητα, αλλά συντηρητικός στη χρήση των παραδοσιακών ή και αρχαϊκών ακόμη μουσικών δομών.[/B]
Γεννήθηκε στο Αμβούργο το 1833 από φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας του, κοντραμπασίστας στο επάγγελμα, διέκρινε από πολύ νωρίς το ταλέντο του και φρόντισε να λάβει την κατάλληλη μουσική παιδεία έγκαιρα. Επιπλέον, αγωνίστηκε για να μεγαλώσει τα τρία παιδιά του παίζοντας κόρνο σε μια τοπική ορχήστρα και χορευτική μουσική σε ένα καπηλειό του λιμανιού.
Η μητέρα του Γιοχάνες, Κριστιάνε, ήταν 17 χρόνια μεγαλύτερη από τον πατέρα του και ήταν σπιτονοικοκυρά του όταν παντρεύτηκαν. Παρότρυνε τον Γιόχαν να κάνει μάθημα μουσικής στο γιο τους όταν ήταν επτά χρονών. Σε λίγον καιρό ο Γιοχάνες έδινε ρεσιτάλ. Τον κάλεσαν μάλιστα να περιοδεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ο πατέρας του αρνήθηκε αυτή την ασυνήθιστη ευκαιρία.
Αντί γι΄αυτό, από τα 13 χρόνια του συνέβαλε στο πενιχρό εισόδημα του πατέρα του παίζοντας πιάνο τα καπηλειά του λιμανιού, που λίγο διέφεραν απο πορνεία. Για να ξεχνάει αυτήν την ασχήμια, ο Γιοχάνες διάβαζε ποίηση καθώς έπαιζε μηχανικά τις λαϊκές μελωδίες της εποχής. Αυτά που έβλεπε να συμβαίνουν στο περιβάλλον των καπηλειών, επέδρασαν στη διαμόρφωση της γνώμης του ευαίσθητου νέου για τις γυναίκες.
Η πρώτη μεγάλη δημόσια εμφάνισή του έγινε το Σεπτέμβριο του 1848, την ίδια χρονιά που οι Ούγγροι πρόσφυγες πλημμύριζαν το Αμβούργο, αναζητώντας καταφύγιο από τη βάναυση καταστολή της επανάστασής τους, από τους Αυστριακούς. Ο Μπραμς αγάπησε τη ζωηρόχρωμη λαϊκή μουσική και τους χορούς τους κι εμπνεύστηκε από αυτή διάφορες συνθέσεις, όπως οι Ουγγρικοί Χοροί.
[B]Όταν ο Μπραμς ήταν 20 χρονών, ο Σούμαν, που ήταν 23 χρόνια μεγαλύτερός του, μελέτησε ορισμένες από τις συνθέσεις του και εξήγγειλε τη γέννηση μιας μεγαλοφυΐας. [/B]
[I]"Πέρασαν χρόνια... "Και ήρθε το νέο αίμα, εκείνος που είχε για φύλακες, στην κούνια του, όλες τις χάριτες και τους ήρωες. Τον έλεγαν Γιοχάνες Μπραμς, και ήταν από το Αμβούργο. Μόλις καθόταν στο πιάνο, άρχιζαν να αποκαλύπτονται εξαίσιοι, άγνωστοι τόποι. Μας μετέφερε σε κύκλους ολοένα πιο μαγικούς"[/I]
[B]Υπάρχει η γενική πεποίθηση ότι ο Μπραμς και η σύζυγος του Ρόμπερτ Σούμαν, η πιανίστρια και συνθέτρια Κλάρα Βικ-Σούμαν, ήταν ερωτευμένοι, αλλά ότι η σχέση τους δεν ολοκληρώθηκε ίσως ποτέ, ούτε μετά το θάνατο του Σούμαν το 1856. Στη ζωή του Μπραμς έμελλε να υπάρξουν και άλλες αισθηματικές περιπέτειες, οι περισσότερες όμως από αυτές ήταν μονομερείς. Ο συνθέτης δεν παντρεύτηκε ποτέ.[/B]
Το 1855 άρχισε τις εμφανίσεις του ως πιανίστας. Κατέλαβε τη θέση του διευθυντή ορχήστρας στην πριγκηπική αυλή του Ντέτμολντ και το 1859 ίδρυσε και ανέλαβε τη διεύθυνση μιας γυναικείας χορωδίας στο Αμβούργο. Απογοητευμένος από την αδυναμία του να διοριστεί διευθυντής της Φιλαρμονικής του Αμβούργου, ο Μπραμς εγκαταστάθηκε το 1863 στη Βιέννη όπου πέρασε την υπόλοιπή του ζωή.
[B]Τα επόμενα 15 χρόνια ήταν μια χρυσή περίοδος για τον Μπραμς. Διορίστηκε Μουσικός Διευθυντής της Φιλαρμονικής Εταιρίας της Βιέννης. Συνέθεσε πολλά από τα μεγάλα έργα του και τελείωσε τη Συμφωνία αρ.1, που χρειάστηκε 20 χρόνια για να ολοκληρώσει, το 1876. Έγινε γνωστός σε ολόκληρη την Ευρώπη ως ο μεγαλύτερος ζων Γερμανός συνθέτης.[/B]
Η ζωή του άρχισε να κυλά ευχάριστα. Συνέθετε το πρωί και συναντούσε τους φίλους του το απόγευμα, σχεδόν πάντοτε στην ίδια Βιεννέζικη ταβέρνα, τον "Κόκκινο Σκαντζόχοιρο". Τα βράδια ασχολιόταν με τις μουσικές συγκεντρώσεις που γινόταν συνήθως στο σπίτι της Κλάρα Σούμαν. Το 1878, άφησε την πλούσια γενειάδα του που επρόκειτο να γίνει το χαρακτηριστικό του γνώρισμα.Ταξίδεψε πολύ, ιδιαίτερα στην Ιταλία, η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της οποίας τον ενέπνευσε σε αρκετά έργα, όπως λ.χ. στο Κοντσέρτο για Πιάνο αρ.2. Αρνήθηκε επίμονα να επισκεφθεί την Αγγλία καθώς και τις τιμητικές διακρίσεις που του προσέφερε το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Η φαινομενική απαρέσκεια της χώρας αυτής έκρυβε στην πραγματικότητα τη φοβία του για τη ναυτία. Στα 50 χρόνια του ο Μπραμς άρχισε να κουράζεται. Έγραψε το τελευταίο του ορχηστρικό έργο, το Διπλό Κοντσέρτο για Βιολί και Τσέλο, το 1887.
[B]Ο θάνατος της Κλάρα Σούμαν το 1896, του έδωσε τη χαριστική βολή. Το γεγονός αυτό και η ανακάλυψη ότι έπασχε από καρκίνο του ήπατος τον οδήγησε στην κατάρρευση και πέθανε στη Βιέννη, στις 3 Απριλίου του επόμενου χρόνου.[/B] [B]Στην κηδεία του παρέστησαν χιλιάδες θαυμαστές του απ’ όλη την Ευρώπη και οι σημαίες κυμάτισαν μεσίστιες σε όλα τα πλεούμενα στο λιμάνι του Αμβούργου.[/B]
[B]Δεν έγραψε ποτέ όπερα, αλλά συνέθεσε αριστουργήματα σε όλα σχεδόν τα υπόλοιπα μουσικά είδη: τέσσερις συμφωνίες, τέσσερα κοντσέρτα, δύο σερενάτες για ορχήστρα και δύο εισαγωγές. Συνέθεσε επίσης το «Γερμανικό Ρέκβιεμ» (έντονα προσωπικού ύφους) και άλλα χορωδιακά έργα με συνοδεία και a capella, τραγούδια, μεγάλο όγκο έργων για μουσική δωματίου, τις παραλλαγές Χάυντν για ορχήστρα, τις παραλλαγές Χέντελ και Παγκανίνι για πιάνο, δεκάδες έργα για πιάνο (ήταν το αγαπημένο του όργανο), αλλά και έργα για εκκλησιαστικό όργανο. [/B]
Πρέπει επίσης να μνημονεύσουμε τους ιδιαίτερα δημοφιλείς "Ουγγρικούς Χορούς" για τέσσερα χέρια, που γνώρισαν μετά τον Μπραμς πολλές ενορχηστρώσεις. Οι Ουγγρικοί Χοροί του Μπραμς είναι, κατά κάποιον τρόπο, η μουσική συνεισφορά του συνθέτη στο χαρούμενο, ελαφρό μουσικό κλίμα της Βιέννης του βαλς και της πόλκας, το οποίο βρισκόταν, πάντως χωρίς ανταγωνισμό, περίπου στον αντίποδα των δικών του συνθέσεων. Είναι όμως ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι όταν ο Μπραμς αισθάνθηκε την ανάγκη να συνθέσει τέτοια μουσική, δεν κατέφυγε σ' αυτή την παράδοση της υιοθετημένης πόλης του, αλλά επέστρεψε για μία ακόμη φορά στην ουγγρική - τσιγγάνικη μουσική, τη σημασία της οποίας ήταν ο πρώτος έντεχνος συνθέτης που κατανόησε και προσπάθησε να την αξιοποιήσει.
Ο Μπραμς αντιτάχθηκε στον ριζοσπαστισμό των πρωτοπόρων συνθετών Λιστ και Βάγκνερ και δέχτηκε επιθέσεις από τους οπαδούς τους. Προτού φτάσει στο τέλος της ζωής του, μεγάλο μέρος αυτής της πολεμικής είχε καταλαγιάσει. Μουσικοί και ακροατές είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι μπορεί κανείς να αγαπά τη μουσική που γεννήθηκε και στα δύο αντιμαχόμενα ιδεολογικά στρατόπεδα.
[B]Ο Μπραμς ήταν ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του περίφημου «Γαλάζιου Δούναβη», στο περιθώριο της παρτιτούρας του οποίου, όταν τον διάβασε κατά παράκληση του Γιόχαν Στράους, σημείωσε: «Δυστυχώς, δεν εγράφη υπό του Γιοχάνες Μπραμς».[/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
