| |
| | Απουσια |  | | |
ΑΠΟΥΣΙΑ
Με κάλεσες στην κάμαρά σου κ’ ήρθα.
Κοιτάζω γύρω. Τι όμορφα που είν’ όλα!
Μια θαλπωρή και τ’ άρωμά σου με διαποτίζουν.
Μπρος στον καθρέφτη σου, πολλά ‘ναι τα στολίδια σου…
Μα στη γωνιά τι κρίμα, βλέπω τη θλίψη καθισμένη,
θαρρείς αράχνη που επίμονα πλέκει τον ιστό της.
Φωνάζω δυνατά μήπως και φύγει, αλλά τίποτα.
Ήξερα για λύπες βουβές, αυτή όμως ούτε που ακούει.
Κοιτάζω πάλι γύρω, πόσο όμορφα είν’ όλα.
Μόνον εκεί πάλι, αυτός ο απέναντι άδειος τοίχος.
Πάνω του ένα καρφί ξεχασμένο μαρτυράει μια απουσία.
Πως θα ‘θελα να κρεμάσω εκεί κάτι όμορφο.
Κάτι που πάνω του ν’ αναπαύεται η ματιά σου.
Όμως δεν έχω παρά μόνο αυτή την ξέθωρη φωτογραφία.
Λέω, ίσως και να ‘ναι καλύτερα απ’ το τίποτα.
Στο τέλος, τέλος, όποτε θες την ξεκρεμάς…
Τι να σου κάνω. Έπρεπε να μ’ είχες καλέσει χθες...
Είχα μια πιο καλή, μα μου την πήραν…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
Ναταλία...
09-04-2013 @ 13:12 | Μα στη γωνιά τι κρίμα, βλέπω τη θλίψη καθισμένη,
θαρρείς αράχνη που επίμονα πλέκει τον ιστό της.
Φωνάζω δυνατά μήπως και φύγει, αλλά τίποτα.
Ήξερα για λύπες βουβές, αυτή όμως ούτε που ακούει.
Καταπληκτικό ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | | **Ηώς**
10-04-2013 @ 17:51 | Ήξερα για λύπες βουβές, αυτή όμως ούτε που ακούει.
έχει μια θλιμμένη ομορφιά!!!!!!!!!!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
