| |
του χτύπησε τη πόρτα η ζωή
γιατί είχε το κλειδί καιρό πετάξει
σε μία παγωμένη εισπνοή
η μοίρα και το είχε πια ξεχάσει
στου χρόνου το ποτάμι που κυλά
κι αυτός κωπηλατούσε στα νερά του
με πάθος και μ΄ αντίθετη φορά
εκεί που είχαν σπάσει τα φτερά του
μονάχα οι στιγμές που προσπερνούν
γυρίζοντας σελίδες στο βιβλίο
λευκές δίχως να έχουν τι να πουν
ζητιάνες στο αγιάζι και στο κρύο
βυθίζουν το καράβι πιο βαθειά
στην άβυσσο που δεν υπάρχει πάτος
σε θάλασσα βουλιάζοντας ξανά
στο ίδιο και στο ίδιο πάλι λάθος
του χτύπησε τη πόρτα η ζωή
κρατώντας το κλειδί τώρα στο χέρι
σαν χάδι με βελούδινη αφή
για όσα θα μπορούσε να του φέρει
του χρόνου το ποτάμι που κυλά
αν πάλι αφεθεί στο πρόσταγμά του
σαν όνειρο που μόλις αρχινά
σιμώνει κι όλο έρχεται κοντά του
το ήθελε κι αυτός, μαζί κι αυτή
πολύ, να ξαναγίνουν πάλι ένα
μολύβι κι ένα άγραφο χαρτί
χωρίς να λογαριάζουν πια κανέναν
το δρόμο να τραβήξουν κι όπου βγει
με πέταλα στρωμένο ή μ’ αγκάθια
σε δύση και σε κάθε χαραυγή
της μοίρας τα στενά τα μονοπάτια
σαν πρώτη ναν η ύστατη πνοή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
