| |
θυμαμαι ενα σπιτι που εμοιαζε εγκαταλειμμενο κι απ το παραθυρο του
το βραδυ ετρεμε μια φλογα και σπιθιζε σα κατι να λεγε..
καθε ανθρωπος λεω θα χει κατι αναλογο να θυμαται να βλεπει μπροστα του
ποσο υποπτη τοτε μου φαινοταν κι ομως ποτε δεν απομακρυνθηκα..
κι ας ημουν μακρια.. πως θα μπορουσα τωρα σα σωμα το βλεπω
σαν υπαρξη σαν φαρος κατοικει τους δαιδαλωδεις διαδρομους των αφωτιστων καιρων..
των περαστικων της ζωης που μονο μπροστα παει και παει παει ριζες βγαζοντας
πανω σε θαλασσα κρυσταλλο το "δικο" μου κι ο βυθος χρυσος..
και γυρω καταπρασινος ο τοπος μολις η αρχη
και η συλληψη της προοπτικης..
αγρια αρχιτεκτονικη
μειλιχια η πετρα η μελισσα παχια καθε λογης ομορφια..
οι παρουσιες που ελκυει το αποτομο σκαλωτο χωμα διατρεχουν για να βρεθουν
μεσα της να βουτηξουν μια σταλα και ψυχη γευονται το αξεθυμαστο μεθυσι..
εκει οπου ο χρονος σταματα δεν υπαρχει πια δεν τον θες δεν τον ψαχνεις
εκει οπου πεθαινεις την ιδια στιγμη ζεις αναστημενος..
απο ερωτα εκει οπου ο ερωτας εν αφθονια ξεχασμενος κι απο την μεδουσα
και η αποχαυνωση η βοη με στο σφριγος αρμονισμενα.. με το πνευμα..
απο κει ανθρωπος ακοιμητος συνεχιζεις διχως ακομη να το ξερεις
στο παντου και στο τιποτα που απειλειται φυλαγμενος..
τεραστιος στο τοσοδουλικο που πατειται προστατευμενος ο θεος
στο φυκι και στο βοτσαλο στο ψαρι και στο στιγμα στον αερα και στη βελονα
στον πνιγμο και στο κλουβι στο γυμνο και στο σαπιο στον μικρο και στο ζωντανο..
γητευτης και παιδι γερος παιδι..
μελισσα στο σταματημενο αιμα
πουλι που κατεβαινει παλι με το ποταμι ως περα στο πελαγο..
πανω σε μια μικρουλα εκταση εκθαμβωτικης πυκνοτητας και δεους αγαλλιαστικου
βασταγμενο και κυριαρχο το σπιτι χαμηλο το σωμα ο φαρος..
η προσ γειωση και το ξυπνημα με στο μαυρο που χαραζει απαραλλακτα και πρωτοφαντα
μεσα απο μικρες και μεγαλες πολεις.. μοβορικες σεμνες ανθρωπων υπαρξεις..
μεσα απο πυκνα γκριζα κτισματα ενα κομματι ουρανος εδω και εκει
βρισκομαι κι εγω κι εσυ..
μπροστα μου μια βιτρινα με στη σκονη με ειδη μωρουδιακα και παιχνδια
μια προχειρη επιγραφη που ξεθωριαζει στο φως "ολα μιση τιμη λογω συνταξης"..
μα δεν θυμιζει καθολου καδρο στραβο στον τοιχο καθε αλλο
η βιτρινα τουτη αχρηστευει οτι προστατευει..
οτι περιμενει να πουληθει και δεν προκειται καθως φαινεται
μητε σε ροδομαγουλα κουρελια να χαριστει παιδια που περνουν αδιαφορα..
ο κυριος της που βασιλευει νεκρωμενος θλιβερο κι αυτος μια μερα να πεθανει
δειχνει να διατηρει εκει κι αλλα αγαθα απο κεινα που τρωγονται..
μια μερα καθοταν μεσα της με δυο τρεις και παιζαν χαρτια ηταν μια ηλιολουστη μερα
κι ολα εδειχναν να παιζουν αυτην..
μια αλλη μερα εκει τον επισκεφτηκαν κληρικοι εδειχναν -εκτος απο εναν- εδω κατι εδωσε
οπως συνηθιζεται στα μνημοσυνα χουφτα με χουφτα κι ηταν παλι μια ηλιολουστη μερα..
-ωστοσο ο βαρκαρης σκοτιστηκε για την διακριτικοτητα και την αναπαυση των ψυχων-
τωρα σκεφτομαι πως το κουτι που πηρε ενδεχομενως να ηταν βαζα με μελι
στην ακρη ενα αμαξι τους περιμενε στωικο και λαμπρο σα γαιδουρι.. νεο ανετο και λευκο σα περιστερι..
οπως το αφροντιστο παρακει σπιτακι της γυναικας που δεν ειδα ποτε να ξεμυτιζει..
καθως αργα εφτασα κι εγω στη γειτονια τουτη
μονο αργα μια κρυα νυχτα μια νεκροφορα σταθηκε εξω απτη πορτουλα της..
ανθρωποι μαζευτηκαν και βουιζαν και τελικα μια αλλη ηρθε να την παρει
γρια πολυ κι αυτο ποιος ξερει ποσο πιο γερικο κι ερμο διχως αυτην..
με τις αδεσποτες γατες που την συντροφευαν να μενουν εκει
με το καταπρασινο τοιχακι του να φουντωνει και να το αγκαλιαζει..
στην εγκαταλειψη που μπαινει σε καθε γειτονια του κοσμου σε καθε ζωη
ο θανατος και η ησυχια με στη ζωντανια και τη βοη..
μες στην αναπτυξη
της συμπτυξης..
ενα εστω ελαχιστο δειγμα της προοπτικο -τρυφερο-παντα μαλλον θα ξεφευγει
αγκρεμιστο κατι να καταδεικνυει κατι να περιμενει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
