| |
| | Το θυμάρι |  | | | Ποίημα που αναζητεί συνθέτη | | |
Βρήκα το θυμάρι και το μύρισα,
την πικρή του, δάγκασα τη γεύση.
Οι άνθρωποι, στις γειτονιές που γύρισα,
έχουνε παντού συγκατανεύσει:
Ότι το θυμάρι είναι του θάνατου,
ξωτικιές και νύμφες ξόρκια κάνα’ του!
Βάσταξα στα δάχτυλα μια μέλισσα
και με τρύπησε με το κεντρί της.
Να γευτώ το μέλι της ηθέλησα,
την αυγή μιας αποφράδας Τρίτης.
Όμως, και το μέλι είναι του θάνατου,
βλογημένος ποιος δεν πάει στη μάνα του!
Ξάπλωσα στο χώμα και κοιμήθηκα,
μυρουδιές της άνοιξης… Ω, ζάλη.
«Θυμαρίσιο μέλι», είπες – θυμήθηκα –
μα ξανακοιμήθηκα και πάλι.
Είναι και τα ονείρατα, του θάνατου
και τη μαύρη πόρτα του, κοπάνα του!
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
Marios Nk
12-04-2013 @ 17:52 | Βάσταξα στα δάχτυλα μια μέλισσα
και με τρύπησε με το κεντρί της.
Να γευτώ το μέλι της ηθέλησα,
την αυγή μιας αποφράδας Τρίτης.
Όμως, και το μέλι είναι του θάνατου,
βλογημένος ποιος δεν πάει στη μάνα του!!!!
Ωραίο!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | pennastregata
12-04-2013 @ 18:13 | ...όμορφο......!!! | | aridaios
12-04-2013 @ 18:31 | Είναι και τα ονείρατα, του θάνατου
και τη μαύρη πόρτα του, κοπάνα του! ::whist.:: ::whist.:: | | smaragdenia
12-04-2013 @ 21:45 | Ξάπλωσα στο χώμα και κοιμήθηκα,
μυρουδιές της άνοιξης… Ω, ζάλη.
«Θυμαρίσιο μέλι», είπες – θυμήθηκα –
μα ξανακοιμήθηκα και πάλι.
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | anuya
13-04-2013 @ 14:28 | καλά δέν έλεγα; οτι τα ποιήματασου είναι καλύβα χωρίς παράθυρο. Φταίω που τα διαβάζω! | | anuya
13-04-2013 @ 15:04 | Δηλαδή, συγνώμη, αλλα πώς αλλιώς να το δώ; του θάνατου όλα, της ζωής είναι τί; Απο την άλλη όμως, μπορεί να έχει αξία, με την έννοια οτι λέμε ένα μεγάλο ψέμα για να αποκαλύψουμε μιά μεγάλη αλήθεια, ακριβώς αυτή είναι η δουλειά της ποίησης. Έτσι, ναί, έχει αξία.
Θα ξέρεις βέβαια το ανέκδοτο που πιάσανε τους τρείς οι μαύροι κ ρωτούσε ο αρχηγός (κατα μία εκδοχή:) λάλατο ή τάνατο; ο πρώτος (π.χ. Επτανήσιος) διάλεξε "λάλατο", του κάνανε "λάλατο", ο δεύτερος (π.χ. Θεσσαλός) διάλεξε "λάλατο", διατάζει ο αρχηγός "λάλατο", του κάνανε οι μαύροι "λάλατο". Ο τρίτος, που ήτανε Πόντιος, έλεγε: όχι! καλύτερα θάνατος παρά ατίμωση! - Βρέ, δέν καταλαβαίνουμε, λέει ο αρχηγός, πέςμας: λάλατο ή τάνατο; -τάνατο! λέει ο Πόντιος· κ τότε ο αρχηγός διατάζει: "λάλατο μέχρι τάνατο!". | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
