| |
πάλι εκέι
άνοιξα την πόρτα
κι η σιωπή
έσβησε τα φώτα
με πήρε τρυφερά
στην αγκαλιά της
να νιωσω το χειμώνα
είναι οδύνη
να σε γδύνει
ο ίδιος σου
ο εαυτος
μια θάλασσα
πληγη που πίνει
μα δε γίνεται αλλιώς
πάλι εκεί
στο στεκι το γνωστό
κρεμασμένο το φιλί
σα το μαύρο μου παλτό
μου γελά λίγο λυπημένα
πάλι με ρωτά
που ξέχασα εσένα
γυρνάω το κεφάλι μου αλλού
κι ανάβω ενα τσιγάρο
κι αρχίζει το παράλογο πάντου
να λέει θα σε πάρω
θα σε πάρω αγκαλια
μωρό μου μη φοβασαι
στο παντοθ και στο μετα
παντα μαζι μου θα σαι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
