| |
την τελευταια κυριακη θυμαμαι
με το γλυκο το καρυδακι μες στο πιατο
την γευση που λιγωνε την γλωσσα
πριν να παμε για σπουδες μακρυα
πριν πεταξουμε για ιδανικα
χωρις ελπιδα απλωσαμε φτερα
για μακρυα απο την στερνα
σαν παπιες που νομισαμε αετοι
πεταξαμε ψηλα στον γαλανο αερα
μα αδικοι οι καιροι
δεν δωσανε στις ελπιδες μας φτερα
δεν ενεδωσαν στα παρακαλια μας για χαρα
και μας τουφεκισαν με την πρωτη λιακτιδα μερας
το παραμυθι μας στα χειλη πιο πικρο
μα ακομα παραπανω θλιβερο στη σκεψη
σπουδες που γινανε χαρτια επανω σε ενα τοιχο
φτερα που γινανε γραμμες σε βιογραφικα διχως αντιτιμο κανενα
σηκωσε λοιπον το κυπελο
και γειρε μου ακομα ενα
απο το γλυκο το λαμβδανο
και σκεπασε ληθη και μενα
το οπιο των γνωστικων
ο πονος των μορφωμενων
οτι τα φτερα εγινανε στολιδια σε καπελο
για δουλεια ψαχνομαστε με περγαμενες σχολων μεγαλες
και ματαια αντιλαμβανομαστε οτι παμε δυο δεκαρες
οι παπιες γινανε ψητες σε ενα πιατο
το συστημα νωθρο νεκρο
βαρελι διχως πατο
και οποιος σηκωσει τα φτερα
τουφεκισμο θα φαει
μα χιλιες φορες απο ψηλα
ο θανατος παρα σκουλικι εις τον αδη
μακαριοι οσων ο νους δεν αντιληφθει
οτι η σκια ετουτη η πλαστη δεν εχει λογο να στεκει
και ακομα απλωνουνς στον ηλιο την αραδα
και ακομα πιστευονε σε ιδανικα
και περπατανε με μια τρυπια δεκαρα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
