...και να που φτάσαμε στο σημείο που φοβάσαι να πάρεις τηλέφωνο κάποιον για να μην ακούσεις τα δεινά που τον ταλανίζουν.
Απλές ερωτήσεις, όπως τι κάνεις, πως περνάς κλπ δείχνουν άκαιρες.
Σκέφτομαι αντί για αυτές να λέω
-Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω !
Λογικότερο νομίζω.
Όλοι στο μεταξύ δείχνουν νικημένοι, σαν να έχουν παραιτηθεί από τα πάντα.
Οι ημέρες της πλατείας έχουν περάσει όπως οι χίπις, το πολυτεχνείο, το 114 και άλλα πολλά.
Το έχουν αυτό οι άνθρωποι. Συχνά κάνουν έργα που τους ξεπερνούν κατά πολύ. Πιο μετά τα βλέπουν και οι ίδιοι και απορούν.
Για μερικούς ανθρώπους θα ήθελα να ξέρω τι κάνουν.
Θα ήθελα να είναι καλά.
και για μερικά ζώα φυσικά.
Πρόσφατα έμαθα πως ο Λουκάνικος άκα Θόδωρας είναι καλά και έχει βρει σπίτι!
Σύνταγμα τέλος και για αυτόν
Πάλι καλά γιατί κάποιοι τον είχαν προγράψει.
(όπως κι εμάς άλλωστε)
