| |
Ένας στρατιώτης κάθισε
Πώς να τον λένε
Ένα λουλούδι άνθισε
εκεί που όλοι κλαίνε
Πήρε νερό στις χούφτες του
Βγάζει το κράνος
Στα μάτια του η θάλασσα
Κι ο ήλιος ζητιάνος
Μανούλα μου πώς γίνεται
Μονολογεί
Κει που τελειώνει ο ουρανός
να αρχίζει η γη
κυλάει απ’ τη χλαίνη του
μια στάλα αίμα
και βάφει αυτού του λουλουδιού
το πάλλευκο δέρμα
το άνθος τότε γύρισε
και μονολογεί
μανούλα μου πώς γίνεται ..
ρωτάει τη γη
το άνθος μοσχομύρισε
μονολογεί
ορίζοντας ή μαχαιριά, ίδια πληγή.
δυο δέντρα σκύψαν τις κορφές
σα να άκουσαν κάτι
οργανοπαίχτες στη σειρά
μες στο μονοπάτι
κάποιοι κρατάνε χάλκινα
και κάποιοι με βιολιά
χτές και προχτές θα ήτανε
στα γύρω χωριά
ένας μικρός , παιδί μικρό
με ακορντεόν
το ορφανό των πόλεμων
και των καιρών
στα πλήκτρα δένει μουσική
με τη μοναξιά
στα μάτια του μια φλόγα καίει
στον στρατιώτη λέει
μην είσαι εσύ ο αδερφός μου
που έχει χαθεί
να νιώθω εντός μου
κάτι σκιρτεί
του μοιάζεις στα μάτια
και στη θωριά
θα είναι δεκάξι,
τον λένε Φαμπιάν
ένας ήλιος σκοτείνιασε
και όλη η γη
ακόμη αν άνοιγε
πώς να κρυφτεί
το όνομα του έμοιασε
με εκείνου που εγώ
το αίμα που έχυσα
στον σκοτωμό
μα είπε ο στρατιώτης
εγώ είμ’ο Φαμπιάν
μικρέ μου αδερφέ
και πήρε αγκαλιά
η κόκκινη χλαίνη
το ακορντεόν
τα ορφανά των πολέμων
και των καιρών...
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
