| |
Σαν ο Θεός την έπαιρνε τη μάνα μου μαζί του
..ήξερε άραγε καλά τί άφηνε στη γη του;
Η μάνα που με γέννησε εκείτεται στο χώμα.
Πώς να αντέξει η ψυχή και τί να πει το στόμα;
Ποιος ειν' εκείνος που θα δει πώς νιώθει η καρδιά μου
και πόσο πόνο στάζουνε τα μύρια δάκρυά μου;
Τι να τις κάμω τις χαρές - όνειρα και ανθρώπους
που δίχως τη μανούλα μου τα μάτια χάνουν τόπους;
Ο Χάρος κοντοζύγωσε στη πόρτα του σπιτιού μου
να πάρει ό,τι αγαπώ: Έτσι μετρά το νου μου;
Αντί για οίκο ο Θάνατος διαθέτει μια αλάνα
και είπε να φιλοξενεί και τη δική μου μάνα;
Εκείνη που μ' ανέστησε σιμά μου δεν υπάρχει.
Ρε μπας κι ο Χάρος πέρασε τη ζήση της για στάχυ;
Λυπάμαι Χάρε μα όσο ζω θα 'ναι ολόγυρά μου.
Ήρθα εγώ και γύρεψα τη μάνα σου δικιά μου;
Μανούλα, μην ανησυχείς τί έχω και τί θα 'μαι.
Να έρχεσαι στον ύπνο μου ποτέ να μη φοβάμαι.
Θάνατε, μη λιμπίζεσαι ως και τη θύμησή μου.
Αυτή η γυναίκα είμαι εγώ: Το κέντρο στη ψυχή μου.
Όπου σταθώ μ' ακολουθεί και μου βαστά το χέρι
να 'χω για φως μου μέσα μου της μάνας μου τ' αστέρι.
Όσο για σένα.. Χάροντα, στο λέω, στην τιμή μου,
σου την φυλάω σαν σε δω: Τώρα μιλάς μαζί μου.
Μαντινάδα - Λόγια: (05 / 05 / 2013) - Βασίλης Σκανδάμης 6971706300
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
