| |
Ο Χρόνος
Άραγε πόσο ζούμε;
Φτάνει μια στιγμή που ο καθένας από εμάς αναρωτιέται ξαφνιασμένος.
Πότε έφτασα τριάντα;Κι ύστερα πότε έφτασα σαράντα;Κι ύστερα πότε
έφτασα εξήντα;
Πόσο γρήγορα περνάν τα χρόνια σα νερό!
Θεέ μου! Πόσο κοντά στο θάνατο είμαι πια!
Κι ύστερα καταλαβαίνει πως ζει μονάχα μια στιγμή, τη στιγμή που πεθαίνει!
Που πήγε όλος αυτός ο χρόνος που είχα στη διάθεσή μου να ζήσω;
Τον έζησα;Γιατί πια δεν υπάρχει. Οι μνήμες λένε πως τον έζησα.
Ο χρόνος άραγε τρέχει και εγώ τρέχω μαζί του προς τον θάνατο ή δεν υπάρχει
χρόνος;
Ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει χρόνος. Τότε τι υπάρχει;
Σίγουρα υπάρχει χώρος.
Υπάρχουν όλα στο χώρο ακόμα και οι απειροελάχιστες μεταβολές του.
Μόνο που δεν τα βλέπουμε όλα μαζί αλλά με κάποια σειρά.
Δεν τα βλέπουμε όλα μαζί γιατί προφανώς δεν μπορούμε, ίσως λόγω της φυσικής
μας κατασκευής, ίσως λόγω εκείνου του πρωπατορικού αμαρτήματος.
Κάποιος λόγος υπάρχει σίγουρα που το σύμπαν, μάς αρνήται να αποκαλυφθεί σε όλη
του τη μεγαλοπρέπεια.
Έτσι βλέπουμε τα πράγματα και ταυτόχρονα αισθανόμαστε αυτό που δε βλέπουμε,
με τη σειρά που εμείς ορίζουμε. Μέσα από τις προσωπικές μας επιλογές και τους
αποκλεισμούς που επιβάλλουμε στα πράγματα .
Βλέπουμε μέρος του είναι , κομμάτι του οποίου είμαστε να ξεπροβάλλει μπροστά
στα μάτια μας, σαν άνθρωποι, ζωές,χαρές, λύπες,μνήμες.
Οι φυσικοί κάποτε θα βρουν τον τρόπο να εξηγήσουν στην ανθρωπότητα τι είναι αυτό
που ζούμε και που πάει αυτή η ενέργεια όταν οι άλλοι νομίζουν πως δε ζούμε πια.
Αυτή η ενέργεια που υπάρχει στον καθένα δε χάνεται μετά από αυτό που ονομάζουμε ζωή.
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο!
Ίσως τελικά να είμαστε όλοι γνωστοί, και κάτι παραπάνω από απλοί γνωστοί με τον ένα
ή τον άλλο τρόπο, μόνο που δεν το θυμώμαστε ή επιλέγουμε να μη το θυμώμαστε!
Αλλά τι νόημα θα είχε αν το θυμώμαστε. Δε θα είχε γούστο!
Δε θα μπορούσε κανείς να ανακαλύψει όλες τις κρυφές πλευρές του άλλου. Να τον δει στην
ολότητά του. Και το να πει κανείς πως ξέρει τον άλλο είναι ένα τεράστιο ψέμα που το λέμε
στους εαυτούς μας για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε το άγνωστο.
Στην ουσία μαθαίνουμε τον άλλο δεν τον ξέρουμε. Εδώ καλά-καλά δεν ξέρουμε τον ίδιο μας τον
εαυτό.
Δε θα είχε γούστο λοιπόν αν θυμώμασταν!Δε θα υπήρχε η προοπτική της ψεύτικης συνέχειας, η έξαψη
της ανακάλυψης, ο ασυγκράτητος ενθουσιασμός, ο έρωτας. Θα ήταν όλα τόσο γνωστά και τόσο βαρετά!
Κι αν όπως λέει ένας φίλος ο χρόνος είναι η μόνη σταθερά, εγώ λέω πως είναι η μοναδική μας
ψευδαίσθηση γιατί ποτέ δεν υπήρξε!
Είναι ένα τέχνασμα απλά!
Τελικά αν κανείς αφαιρέσει το χρόνο από τις ζωές μας θα διαπιστώσει έκπληκτος πως,
υπάρχω εγώ και υπάρχουμε όλοι και το μόνο που δεν υπάρχει είναι ο χρόνος να δεις πως υπάρχει και ο άλλος!
Μπορεί ο καθένας να έχει ότι επιθυμεί, αρκεί να στρέψει την προσοχή του πάνω του. Αρκεί να το
επιθυμήσει να το ζητήσει και να το δει. Τόσο απλά.
Όταν θες κάτι δε σκέφτεσαι το χρόνο αλλά αυτό που θες.
Όταν υπάρχει ένας άνθρωπος θα υπάρχει πάντα γιατί απλά έζησε, γιατί απλά υπάρχει αφού δε δίναται να υπήρξε ή να υπάρξει!
Αφού δεν υπάρχει χρόνος, απλά ο άνθρωπος υπάρχει.
Εδώ είναι κι ας μην τον βλέπουμε αλλά ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι μπορούμε να τον αισθανθούμε έστω κι αν είναι εκτός
χρόνου!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
