| |
| | Όρφνη |  | | | Από το λογοτεχνικό – δημοσιογραφικό βιβλίο: «Δίδυμοι Πύργοι – Ήμουν κι εγώ εκεί!», viglapublications@yahoo.gr | | |
του Παναγιώτη Ξενάκη
(Απόσπασμα από τη σκηνή όπου ο ήρωας βλέπει μπροστά του τον Θάνατο)
...Που είναι το υπόλοιπο πρόσωπο σου;;.. Πω-π-πως είσ’ έτσι; Με τι μοιάζεις;..
...γιατί δε μιλάς;.. πες κάτι...γιατί μόνο με κοιτάζεις;..
γιατί δεν έχεις βλέφαρα και κόρες;..
σαν πελώρια, μαύρα μαργαριτάρια είναι...
δυο σκοτεινές, αορίζοντες θάλασσες
μελανό ροδόβαμμα και μπλάβοι αντήλιοι σε νεφέλες,
φέγγουν στα κρύσταλλα των πνιγηρών πελάγων
άγριοι άνεμοι σαν γοερές οιμωγές πνιγμένων,
σηκώνουν ερεβεννά κύματα που φαρφουρίζουν και χάνονται
κρύο, βροχή κι αέρηδες και βύθη που ξερνιούνται
και χωνεύονται
σκούρα βραχώδη περιγιάλια βαθύχροου κάλλους
μ’ έναν σαπρό κονιορτό στην ακροθαλασσιά
και μαβιά αρμυρίκια
κρωγμοί κουρούνας και σκελετωμένων γλάρων
που αναφτερουγιάζουν και πετούν
Σκοτερός μόλος και μουράγιο με καΐκια φορτωμένα
που κουνιούνται
και οι πρυμάτσες τους έτοιμες να σπάσουν
τα νερά σκάνε μανιασμένα, υψώνονται θεόρατα
και ραπίζουν την προβλήτα
ανάμεσα σ’ αφρούς, πέτρες, φύκια ξερά και σταγόνων νέφη,
δάδες δοξασμών και θρήνων
προσδοκούν τη μυσταγωγία του τέλους
στα φρύδια των μελάγχροων γιαλών
στέκονται ανήμποροι οι πρωτόμπαρκοι θαλασσοπόροι
μπροστά στον ολοφυρμό της υπέρτατης στιγμής,
με τις κακουχίες πίσω τους να τους ρίχνουν στο κατάστρωμα
και το γλιτωμό μακρόθεν
χολεριασμένο να χτυπιέται
μες στη ραγδαία νεροποντή φωτίζονται
τα έντρομα πρόσωπα τους, καθώς κοιτάζουν
την πυρπολημένη τριήρη της Ζωής που φλέγεται
Τρίτωνες κρατώντας τρίαινες
αναγγέλλουν με το κέρας τους
το σαλπάρισμα στο ειδυλλιακό μελάνωμα της σωτηρίας
από το άραχλο παρόν και το μπουγάζι του φόβου
Εδώ που βρίσκουν το κύρος της δικαίωσης οι Κασσάνδρες
και πάντα νύκτωρ,
στέκομαι μετέωρος στο λεπτό και ξεφτισμένο γνέμα
μιας μαύρης ελπίδας
καθώς το άγριο ημίφως του σύθαμπου χάνεται στην όρφνη
και οι Άρπυιες οργιάζουν,
σάπια ρίγη με διατρέχουν νοιώθοντας την υγρασία
και την αλμύρα σου απέθαντε
…Μου δείχνεις τους ωκεανούς του σκότους,
ωστόσο είμαι σίγουρος πως κρύβουν φως πιο πέρα
...πολύ φως...
[B][/B][B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
pennastregata
09-05-2013 @ 12:30 | ...αισιοδοξία στην Αποκάλυψη... | | Μαυρομαντηλού
09-05-2013 @ 19:35 | Μου δείχνεις τους ωκεανούς του σκότους,
ωστόσο είμαι σίγουρος πως κρύβουν φως πιο πέρα
...πολύ φως...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΠΟΛΥ ΦΩΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Π. Ξενάκης
10-05-2013 @ 02:23 | Ευχαριστώ για τα σχόλια σας!
Δε μου λες pennastregata, σου μοιάζει για Αποκάλυψη δηλαδή το σκηνικό που περιγράφεται;!.. | | pennastregata
10-05-2013 @ 07:33 | ...Λοιπόν (εν μέσω ετοιμασιών για τη δουλειά..!)... ως "Αποκάλυψη", Πέτρο, δεν εννοώ εκείνη του Ιωάννη, και ας παραπλανεί το κεφαλαίο Α (αν και ένας ναυτικός, βιωματικά ίσως κάπως ετσι θα την φανταζόταν.)... στην αποκάλυψη του φωτός αναφέρομαι που επάξια, όσον αφορά το γραπτό σου, θεωρώ ότι κερδίζει το κεφαλαίο αρχικό της γράμμα, αναδυόμενη μέσα από τα ζοφερά τοπία που μας αναδιπλώνεις. Σε συνδυασμό δε με τον τίτλο του βιβλίου που μας παραθέτεις αλλά και τον ίδιο τον τίτλο του ποιήματος... το πόνημά σου μου έδωσε ερέθισμα για αυτό το λογοπαίγνιο. Βλέπεις, αισθάνομαι πως η κάθε "τρικυμία", η κάθε πάλη για επιβίωση, για ανάδυση, ακόμα και για επιβολή μας σε πρόσωπα και καταστάσεις και στον θάνατο τον ίδιο, έχει ανάγκη από φως. Ένα φως που λαμβάνει ένα καταλυτικό και προσωπικό νόημα για τον καθένα από εμάς, εν τη γενέσει της σχέσης αιτίου - αιτιατού ανάμεσα σε όσα ζούμε, όσα επιδιώκουμε, όσα επιτυγχάνουμε... και όχι απαραίτητα με αυτήν την σειρά!
Την καλημέρα μου! | | Π. Ξενάκης
11-05-2013 @ 04:38 | Αγαπητή pennastregata, σ' ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να μου απαντήσεις! Aν διάβαζες αυτό το απόσπασμα κανονικά διαβάζοντας από την αρχή του βιβλίου (βρίσκεται λίγο πριν το τέλος της ιστορίας), η ανάγκη σου για φως θα ήταν τεράστια καθότι ο ζόφος που απλώνεται μέσα εκεί είναι τεράστιος, όπως κι ο θάνατος.
Θέλω να πω ότι αυτά τα 2-3 στιχάκια (μαζί με την αντίδραση του ήρωα που έρχεται αμέσως μετά υψώνοντας το κουφάρι του μπροστά στον θάνατο) είναι η επικράτηση σε όλες τις άλλες 260 μεγάλες σελίδες καταχνιάς, θανατίλας και τρόμου, είναι η στιγμή που ανατρέπονται τα πάντα, μια μικρή Ανάσταση, αυτό που αξίζει να κάνουμε στη Ζωή μέσα στις χειρότερες συνθήκες και το μήνυμα του βιβλίου: H κατά πρόσωπο νίκη ενάντια στον θάνατο!
Όπως και στην πραγματική Ζωή, και σε αντίθεση με τις ταινίες, το Φως είναι πολύ λίγο και έχει ανάγκη από προστασία ενώ το σκοτάδι πάντα επικρατεί εκτός και αν έχουμε διαφορετική άποψη, πραγματική και πολυδουλεμένη και όχι μόνο στα λόγια.
Παρεπιπτόντως κάποτε υπήρξα ναυτικός.
Παναγιώτης | | pennastregata
11-05-2013 @ 09:05 | Αγαπητέ Παναγιώτη,
την καλημέρα μου! Με τη σειρά μου σε ευχαριστώ για την διευκρίνιση του συγγραφέα, ήξερες εξάλλου πως δεν είχα διαβάσει το βιβλίο. Χαίρομαι που έγινε αντιληπτή και η δική μου διευκρίνιση, βρίσκω εξόχως εποικοδομητική και ενδιαφέρουσα την αποδόμηση των διαφωνιών και των ερμηνειών εν γένει, έως ότου να αναδειχτεί "il nocciolo della questione", ο πυρήνας (κουκούτσι, για την ακρίβεια) του ζητήματος. Συχνότερα από ότι θα φανταζόμασταν, τελικά, οι διαφορετικές ερμηνείες βασίζονται σε όχι και τόσο διαφορετικές εκτιμήσεις. Το βιβλίο θα το ψάξω.
Αγάπη | | Π. Ξενάκης
12-05-2013 @ 05:31 | Κάποιος είχε πει (νομίζω κάποιος αρχαίος) ότι η ποίηση είναι σαν ένας κλίβανος, ένα μαγκάλι, που του ρίχνεις πάνω διάφορα μυρωδικά. Από όσους μαζεύονται γύρω του ο καθένας, από όλες τις μυρωδιές, θα μυρίσει και θα διακρίνει αυτή που θέλει ή αυτή που έχει ανάγκη.
Αγάπη επίσης
Υ.Γ.: Το ιταλικό με το κουκούτσι πολύ μου άρεσε! Μου θύμισε σοκολατάκι. Με κακομαθαίνεις... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
