Τα δάκτυλά σου μαζί τα είχες πλέξει
σαν κορίτσι μικρό
όπως τότε που λέγαμε λέξεις.
Ποιος το ξέρει
πως θα γίνει το χρώμα λευκό
σα θα βρούμε την πρώτη εικόνα
στην μπλε την ακτή βυθισμένη
ποιος το ξέρει αυτό...
Σ’ είχα αφήσει εκεί
να κρατάς τη ζωή φυλαγμένη
τώρα θέλω να δω
αν κρατούσες την πρώτη μου λέξη
να πιστέψω κι εγώ.
Το ασήμι παλιό, η καδένα διπλή
στο λευκό σου λαιμό εικόνα διπλή
η ζωή και στους δυο μοιρασμένη
είχα πει θα φυλώ την εικόνα
κι είχες πει θα κρατούσες τη λέξη
δεν το ξέρει κανένας αυτό.
Στη γραμμή τη δύναμή μου σκιαγραφώ
κι οι βροχές συναντούν στις σκιές των αλόγων
κεραυνούς του ουρανού των παράλογων λόγων
και σιωπές μες το νου, ποιος το ξέρει αυτό;
Στο παλιό μου ρολόι η διπλή σου καδένα
σ’ αυτό το πέρασμα του ονείρου τι θα δεις
σ’ αυτό το πέρασμα του ονείρου τι θα νιώσεις.
Ασημένιοι μου κρίκοι θα κουμπώσουν ξανά
ικεσία νοτιά έφθασε πρώτη
πλησιάζω πορείες γνωστές σαν εικασία
το ραβδί το βαστώ και βαδίζω ξανά
κι αυτή η έρημος θα έμοιαζε σα μοίρα
πάνω στο κίτρινο χαρτί ζωγραφισμένη.
Ήρθα απόψε νωρίς
έχω φτάσει εδώ
και κανείς δεν το ξέρει.
Σου ’χα πει να φυλάμε οι δυό
την εικόνα μαζί με την λέξη.
Δεν το ξέρει κανένας αυτό.
Στη γραμμή τη δύναμή μου σκιαγραφώ
κι οι βροχές συναντούν στις σκιές των αλόγων
κεραυνούς του ουρανού των παράλογων λόγων
και σιωπές μες το νου, ποιος το ξέρει αυτό;
