| |
Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια: άτιμη κοινωνία, πουτάνα ζωή, γαμημένη μοίρα, άθλιε κόσμε , εσείς φταίτε για όλα. Κλάμα και πάλι κλάμα , και θλίψη μαζί και μοναξιά. Χάντρες πολύχρωμες σε κάποιο κομπολόι για να χτυπούν μονότονα, αδέξια ή έντεχνα, σε χέρια που δεν έμαθαν κάτι άλλο να κρατούν. Και δάκρυα και πόνος και απόγνωση, σε χρώμα μωβ, κουστούμια φορεμένα κατάλληλα , κινούμενοι επικήδειοι. Παράπονο στα μάτια και χέρια απλωμένα. Ελεήστε το δυστυχή. Τον απόκληρο της ζωής. Το καταφρονεμένο και ξεχασμένο πλάσμα. Λυπηθείτε αυτόν τον ζωντανό κόμπο. Το πνιγμένο δίκαιο που σαν πέτρα αργά και σταθερά βυθίζεται στο πάτο της λίμνης. Δικαιώστε τον επιτέλους. Αναγνωρίστε την αξία του και αποθεώστε τον που μπόρεσε και ξεγύμνωσε την ξεδιαντροπιά της ζωής. Ναι στην οργή του , ναι στις κατάρες του , ναι σε όλα όσα ξεχειλίζουν απ το στόμα του όταν η θηλιά που είναι γύρω απ’ το λαιμό του σφίγγει. Αθώος για όλα . Αθώος…. Παμψηφεί.
Μα πέστε του μονάχα, να μην τραβάει την άλλη άκρη του σχοινιού.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
