| |
Υπάρχουν κι αυτοί που βλέπουν την ζωή σαν ένα ανυπόφορο τόπο βασανιστηρίων. Σαν μία τεράστια γκιλοτίνα που το απειλητικό μηδέν στέκει μονίμως υψωμένο πάνω από το κεφάλι τους , έτοιμο να τους εκμηδενίσει την κάθε τους ανάσα. Και γίνονται οι ανάσες τους, όλες , επιθανάτιος ρόγχος. Ένας χείμαρρος μελαγχολίας που στο διάβα του ισοπεδώνει κάθε υγιή ικμάδα σκέψης και την οδηγεί στο τάφο της φθοράς και της αποσύνθεσης. Καθώς στέκουν ασάλευτοι πάνω από το νεκρό της σώμα φτιάχνοντας όμορφους επικήδειους , απαγγέλουν ένα ατελείωτο κατηγορώ, συνήγοροι υπεράσπισης ενός εαυτού που αδυνατεί να σηκώσει το βάρος της ύπαρξής του. Αναλύοντας κάθε πτυχή του εγκλήματος μπροστά στο εκστατικό κοινό, ή αυτοανακηρύσσονται αθώοι επικαλούμενοι αυτοάμυνα , ή έστω τον καταδικάζουν για φόνο εξ αμελείας αναγνωρίζοντας του το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου.
Και αν τους ρωτήσεις , ενώ μπορούν να σου απαριθμήσουν όλες τις ατέλειες της ζωής , στον αντίποδα της φαντασίας τους , εκεί που λογικά θα έπρεπε να υπάρχει το τέλειο και ιδανικό της μοντέλο, το απόλυτα λειτουργικό, υπάρχει ένα τεράστιο κενό να τους διπλώνει.
Εδώ ταιριάζει εκείνο το: Ι δ α ν ι κ ο ί κ ι Α ν ά ξ ι ο ι Ε ρ α σ τ έ ς …
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
