| |
| | το ταξιδι |  | | |
Ένα ευχάριστο,δροσερό αεράκι της ξύπνησε τις αισθήσεις φυσώντας κι
ανακατεύοντας της τα μακριά,ξανθά βαμμένα μαλλιά.. Είχε φτάσει..Μετά
από μια περιπλάνηση χρόνων,μετά από ένα ταξίδι που κράτησε..μια
ζωή!!Το αεροπλάνο της είχε επιτέλους προσγειωθεί, ήταν αλήθεια,δεν το
ονειρευόταν,στην πόλη που γεννήθηκε , έζησε αρκετά χρόνια κι
αγάπησε,ερωτευτηκε κι αγαπήθηκε όσο σε καμιά άλλη..Γιατί είχε
φύγει;Από τί ή από ποιόν είχε δραπετεύσει;Τί έψαχνε μακρυά του για να
βρει;Μπερδεμένες οι σκέψεις της..Ανάμεικτα τα συναισθήματα..Χαρά και
φόβος..ανακούφιση και ανασφάλεια..
Προχώρησε προς την αίθουσα παραλαβής των αποσκευών..Ολα μέσα της
μπερδεμένα.. Γύρισε επιτέλους,μα ένας κόμπος της κλείνει το λαιμό..
Όχι από χαρά..Κι όμως ,όλα αυτά τα χρόνια της απουσίας της,μόνο την
επιστροφή ονειρευόταν. . Μόνο η επιστροφή κάποτε της έδινε θάρρος και
δύναμη, ώστε να αντιμετωπίσει τις όποιες δυσκολίες και
προβλήματα..Είχε φύγει είκοσι χρόνια πριν, σχεδόν κοριτσάκι,γεμάτη
ελπίδες κι όνειρα,και γύριζε μ ένα πικρό χαμόγελο,ακόμα
όμορφη.ακόμα..νέα και..τι ειρωνεία! πετυχημένη..Πετυχημένη; Όλοι οι
άλλοι έτσι θα την περιέγραφαν..Μα εκείνη δεν ένιωθε έτσι..Ηταν
απλά..μόνη.Απελπιστικά μόνη και κουρασμένη..Ανέβηκε την κυλιόμενη
σκάλα πλησιάζοντας την αίθουσα παραλαβής των αποσκευών..Επέστρεφε όπως
ακριβώς είχε φύγει πριν χρόνια..Με μια μεγάλη βαλίτσα γεμάτη με τα
απαραίτητα και πολλά πολλά όνειρα..Ναι ,ακόμη έκανε όνειρα. Ακόμη
..Ακόμη είχε ελπίδες . Ένιωθε απλά πάρα πολύ νέα για να παραιτηθεί ..
Ήταν όμως; Μήπως είχε χάσει τις ευκαιρίες της..Μήπως ψάχνοντας
μακρυά,σ άλλους τόπους για την ευτυχία,είχε αφήσει εδώ κι είχε χάσει
τελικά το χαμόγελο της; Γύρισε με μια θλίψη στα μάτια..Απόγνωση και
συντριβή..Θα τον έβρισκε;Θα την δεχόταν;Θα ήταν ακόμα ελεύθερος;θα
υπήρχε ακόμα μια θέση στην καρδιά του για εκείνη;και..στη ζωή του;Θα
χε αφήσει χώρο στη ζωή του;Πολλά τα χρόνια,μεγάλες οι αποστάσεις,κι
ένας γάμος-με άλλον-που της χάρισε την ευτυχία σε δύο παιδικά
χαμόγελα..Χαμογέλασε..ευτυχισμένα αυτή τη φορά.Ελαμψαν τα σχεδόν
βουρκωμένα μάτια της!Ναι , ένιωθε απόλυτα ευτυχισμένη και μόνο που
σκεφτόταν τα δυο παιδιά της.. Άξιζε λοιπόν αυτό το μακρύ αυτό το
ατέλειωτο ταξίδι.. Άξιζε ακόμα κι αν τελικά ο προορισμός του ήταν
πάντα εκεί..Στο ξεκίνημα!Στον τόπο της.. Ένας κύκλος η ζωή της .
Έφτασε στο τέλος ,που είναι και πάλι η αρχή..Εκεί που χε αφήσει τόσα
χρόνια την μισή της καρδιά..Θα ένωνε τα κομμάτια;Υπήρχε τρόπος;
Άρχισαν να περνούν μπροστά στα μάτια της μαζί με τις αποσκευές και
χιλιάδες αναμνήσεις . Κρατήθηκε μην της ξεφύγει ο λυγμός.. Είχε ανάγκη
να κλάψει,να λυτρωθεί.. Είχε ανάγκη να νιώσει ότι τώρα που γύρισε
επιτέλους... δεν ήταν αργά..Μα ήξερε ότι κανένας δε θα την περίμενε
στο αεροδρόμιο..Τα παιδιά ήταν ήδη στην Ελλάδα,στη γιαγιά και την
περίμεναν.. Εκείνη είχε παραμείνει έναν μήνα περισσότερο στη
Γερμανία.. Είχε πουλήσει έπιπλα κι αυτοκίνητο,είχε κλείσει όλες τις
εκκρεμότητες, είχε αποχαιρετίσει τον άνδρα της.Θα τον έβλεπε βέβαια
συχνά. .Τα παιδιά είναι δέσιμο ζωής,μα σαν ζευγάρι οι δυο τους δεν
μπορούσαν πια να ναι μαζί. Λες κι ήταν ποτέ πραγματικά μαζί...
Ειρωνεία της ζωής..Τον ερωτεύτηκε πριν δεκαεπτά χρόνια ακριβώς. .Πριν
καλά καλά το καταλάβει ήταν παντρεμένη μαζί του με δυο υπέροχα
παιδιά.Τα παιδιά της την κράτησαν σ αυτόν το γάμο.. Από φόβο μην τα
πληγώσει δεν τον άφησε νωρίτερα.Τον αγάπησε . Πάλεψε για εκείνον.Τον
βοήθησε μ όλες της τις δυνάμεις.Μα είναι πολύ άνισος ο αγώνας,όταν
αντίπαλος σου είναι το αλκοόλ. Όταν ανακάλυψε το πρόβλημα του ήταν ήδη
μαζί του ένα χρόνο και περίμενε το παιδί τους..Δεν είχε μάθει ακόμα
ότι ήταν δίδυμα!!!!Ήταν τόσο χαρούμενη όταν του το ανακοίνωσε..Κι
εκείνος;Έφυγε,γύρισε σπίτι μετά από ώρες,είχε πιει πολύ κι εκείνη τότε
μόνο ήρθε αντιμέτωπη για πρώτη φορά με το θηρίο..Έκλαψε πολύ εκείνη τη
νύχτα..Πώς της ξέφυγαν τα σημάδια;Γιατί ένα χρόνο μαζί του δεν
κατάλαβε το παραμικρό;Έξυπνη γυναίκα ήταν..Πώς ξεγελάστηκε..Πού πήγε ο
γλυκός ,ο τρυφερός,ο ευγενικός άντρας που ερωτεύτηκε;Γιατί της χαλούσε
την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της;Την άλλη μέρα,τον είχε
πάλι..τον άντρα που ερωτεύτηκε..τρυφερό,γλυκό,μετανιωμένο..να της λέει
ότι την αγαπάει,ότι θα κάνει ότι εκείνη αποφασίσει,ότι λατρεύει τα
παιδιά..ότι..ότι..ότι..Την έβγαλε βόλτα,να περπατήσουν..Την κρατούσε
αγκαλιά,την φιλούσε και την παρακαλούσε να τον συγχωρέσει για το
χθεσινό ξέσπασμα,να το ξεχάσει,να μην τον διώξει..Της εξομολογήθηκε το
πρόβλημα του με το ποτό..Της ζήτησε να τον βοηθήσει να το
ξεπεράσει..Ένα χρόνο τώρα,ερωτευμένος μαζί της προσπαθούσε να το
κρύψει όπως μπορούσε..Όλα εκείνα τα διήμερα ή τριήμερα που έλειπε "για
δουλειές",ήταν αποδράσεις για να πιει..Δεν μπορούσε,δεν ήθελε ίσως,δεν
είχε τη δύναμη να σταματήσει να πίνει..Ένιωθε βαθιά μελαγχολία στη
σκέψη και μόνο ότι θα έπρεπε να το στερηθεί..Ζήτησε απελπισμένα τη
στήριξη και τη βοήθεια της..Σταμάτησε κάτω από ένα γυμνό δέντρο,ήταν
Γενάρης μήνας,έκανε κρύο..Την αγκάλιασε σφιχτά,απελπισμένα..Έδειξε το
δέντρο και της είπε ότι έτσι όπως απλώνει τα κλαδιά του στον
ουρανό,μοιάζει με παιδί που απλώνει τα χέρια του και ζητά
αγκαλιά..Εκείνη δάκρυσε..Αποφάσισε να μείνει μαζί του,να κάνει ότι
μπορεί,να τον βοηθήσει..Οικονομικά είχε τη δυνατότητα να μεγαλώσει
μόνη της τα παιδιά της..Κι ήταν έτοιμη να το κάνει..Η δουλειά της της
άφηνε αυτή την πολυτέλεια,κι ούτε που την ενδιέφεραν τα σχόλια του
κόσμου..Μόνη ήταν πάντα..Γιατί θα πρεπε να χουν λόγο πάνω στον τρόπο
της ζωής της;Μα απ την άλλη τον αγαπούσε,κι ίσως να έφταιγαν κι οι
ορμόνες της εγκυμοσύνης της που την έκαναν τόσο ευάλωτη,εύπιστη και
τρυφερή,,Ήθελε μ όλη της την ψυχή να τον βοηθήσει να απεξαρτηθεί,να
μεγαλώσουν μαζί τα παιδιά τους..Δεν φανταζόταν καν τον Γολγοθά που την
περίμενε..Αλλά έπρεπε μάλλον να πάρει πρώτα τον λάθος δρόμο,για να
βρει τελικά τον σωστό..
Το πρώτο πρώτο ταξίδι μόνη της,χωρίς γονείς κι αδέρφια ήταν με το
τρένο στα είκοσι..Αυτή και η καλύτερή της φίλη,σχεδόν κοριτσάκια
ακόμα,σχεδόν γυναίκες ήδη..Ατέλειωτο της είχε φανεί εκείνο το
ταξίδι..Εκεί τότε της είχε γίνει η πρώτη αυθόρμητη πρόταση γάμου από
έναν τουρίστα που γύριζε στην πατρίδα του και την ..ερωτεύτηκε
κεραυνοβόλα !!Την γνώριζε μόλις λίγες ώρες!!Γλυκό
παιδί..επίμονο,επιπόλαιο,έδειχνε να εννοεί κάθε του λέξη..Κατέβηκε
πριν από εκείνη..Της άφησε το τηλέφωνο του,την διεύθυνση του,την
παρακάλεσε να το σκεφτεί και να ρθει να τον βρει..Δεν τον αναζήτησε
ποτέ,μα της άφηνε για ώρα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της κάθε φορά που
τον θυμόταν..Δηλαδή θυμόταν την πρόταση,τα λόγια του,το συναίσθημα της
στιγμής..Όχι τον ίδιο..Αυτό που μένει τελικά ανεξίτηλο στη μνήμη είναι
τα λόγια που ειπώθηκαν..Σ εκείνο το ταξίδι ένιωσε και τον τρόμο σ ένα
σταθμό του μετρό στο Παρίσι,όταν τις κυνήγησε κάποιος για να αρπάξει
την τσάντα τους.Του ξέφυγαν μεν ,αλλά δεν ξανατόλμησαν να..κοιμηθούν
έξω σαν τους άστεγους όπως έκαναν πριν από άγνοια κινδύνου....Έψαχναν
πάντα μετά από αυτό για φτηνό ξενοδοχείο ή ταξίδευαν νύχτα ώστε να
κοιμούνται στο τρένο...Εκεί είχε τότε την πρώτη σεξουαλική παρενόχληση
από άγνωστο ..Παντού κίνδυνος..Άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη της
στους ανθρώπους,να τους υποψιάζεται,να κλείνεται στον εαυτό της..Οι
άντρες ένα πράγμα μόνο ήθελαν όταν την πλησίαζαν ..Ποτέ δεν πίστευε
ότι ήταν όμορφη.Είχε μεγάλη ανασφάλεια με την εμφάνιση της..Αυτός ίσως
ήταν ένας λόγος που εξηγούσε τις λάθος επιλογές της ζωής της όσον
αφορά τις επιλογές συντρόφου.. Άνεργοι,σπουδαστές,μουσικοί,άστατοι..
Κι εκείνη,μετά από εκείνο το ταξίδι Έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά..
Σπουδές,μεταπτυχιακό,καριέρα,σεμινάρια στην πατρίδα της μα και στο εξωτερικό
,τρέξιμο,άγχος και μοναξιά ατέλειωτη,..
Έβγαινε πολύ τότε..Έμενε μόνη της,δεν μαγείρευε ποτέ..Μετά τη δουλειά είχε
έξοδο..Το χε ανάγκη..Να ακούσει καλή μουσική,να βρεθεί με κόσμο,να
ξεχαστεί,να ζήσει..Και ..τότε τον γνώρισε..Τον ερωτεύτηκε
απελπισμένα..Κι από τότε όσα ταξίδια κι αν έκανε ,ποτέ δεν έφυγε από
εκεί..Εκείνος;Αν την ερωτεύτηκε;Μάλλον ,ναι,,ίσως το ίδιο
απελπισμένα..Μα εκείνη όλο έφευγε,και ξαναγύριζε.Έδειχνε να χει τη
δουλειά της πάνω απ όλα..Δεν άνοιγε τα χαρτιά της..Από φόβο μην την
απορρίψει,δεν του χε εκφράσει τα αισθήματά της..Ήταν μια σχέση δυνατού
πάθους,εντόνων καταστάσεων,αγάπης και μίσους,ζήλιας,φόβου,οργής κι
απελπισίας..Τα τρία χρόνια που χε κολλήσει μαζί του,πόνεσε έμεινε
ξάγρυπνη κι έκλαψε όσο ποτέ πριν στη ζωή της..Εκείνος την κατηγορούσε
γι αδιαφορία,τη στιγμή που εκείνη έλιωνε γι αυτόν..Είπαν λόγια
σκληρά,μετάνιωσαν ξαναγαπήθηκαν με πάθος..Η πιο έντονη,η πιο ζωντανή,η
πιο αληθινή σχέση στη ζωή της..Να πλέει σε πελάγη ευτυχίας την μια
μέρα,να ναι δυστυχισμένη και σε απόγνωση την άλλη..Υπέφερε..Τον ήθελε
απελπισμένα,τόσο που στη σκέψη του πονούσε όλο της το κορμί..Δεν
άντεχε την δυσπιστία του..Την είχε πάντα σε αγωνία..Θα ρθει πάλι ή
τελειώσαμε..θα τηλεφωνήσει ή με ξέχασε..Υπέφερε η κοπέλα..Κι έφυγε και
πάλι ,όπως έφευγε σ όλη της τη ζωή..Της έτυχε μια καλή θέση στη
Γερμανία με καλές προοπτικές και καλή αμοιβή..Ξεκίνησε εκεί απ την
αρχή..Εκεί γνώρισε..τον άντρα της..
Μα να τη η μωβ βαλίτσα της!!Την άρπαξε βιαστικά και βγήκε για
ταξί..Τώρα ένιωσε ότι επιτέλους έφτασε στο τέλος του ταξιδιού..Εκεί
ακριβώς που ήταν κι η αρχή του..Είχε μεγαλώσει δυο υπέροχα
αγόρια,,Είχε βοηθήσει τον άντρα της,μετά από πολύ κλάμα.αγωνία,άπειρες
άκαρπες προσπάθειες κι αγώνα χρόνων να σταθεί στα πόδια του,να
απεξαρτηθεί απ το αλκοόλ και να χουν και μια καλή σχέση
,φιλική..Επιτέλους ήταν ελεύθερη.
Τον αριθμό του μεγάλου της έρωτα,τον είχε διαγράψει άπειρες φορές για
να μην τον παίρνει,να μην του στέλνει μηνύματα ,να μην πονάει όταν τον
νιώθει απόμακρο..Μα πως να τον σβήσει κι απ τη μνήμη της ;Είναι το
μοναδικό νούμερο που θυμόταν πάντα,αυτή ,που ούτε ένα pin ποτέ δε
μπόρεσε να συγκρατήσει..Αλλά το αριθμό του..δεν τον ξέχασε ποτέ..ούτε
τη διεύθυνση του..Τα πρώτα χρόνια του γραφε,του στελνε κάρτες απ τις
πόλεις όπου βρισκόταν,του δινε τα σημάδια της..Αν ήθελε θα την είχε
αναζητήσει.Εκείνοςόμως δεν της είχε απαντήσει ποτέ...
Μα σε μια άδεια της που χε έρθει για διακοπές κι είχε περάσει να τον δει,
της είχε πει ότι την αγαπούσε πάντα,σα να μην είχε φύγει,και πάνω στο
τραπεζάκι του σαλονιού μέσα σ ένα κουτάκι ξύλινο, σκαλιστό είχε φυλαγμένα όλα ,
όσα του χε στείλει αυτά τα χρόνια που..ταξίδευε μακριά του για να τον
βρει.. Όμως αυτά ήταν στις διακοπές της,θα ξαναέφευγε...Λόγια πολλά
λέμε ..Πόσα εννοούμε.."εδώ είμαι για σένα,εδώ ήμουν πάντα" της είχε
πει..Κι ότι δε μπόρεσε να γιατρέψει ο χρόνος,το γιάτρεψε η αγάπη..Αλλά
τώρα που ήταν εδώ,που ήταν τόσο κοντά του,την έχουν πλημμυρίσει οι
αμφιβολίες..Τα λόγια είναι εύκολα..το "σ αγαπώ"του αποχωρισμού είναι
εύκολο..δεν δεσμεύει..Το πίστευε στ αλήθεια όταν της το πε;Αυτό
έδειχνε το βλέμμα του..Αληθινό ακουγόταν.Αληθινό το ένιωσε..Ήταν όμως;
Μα ...τώρα θα μάθει..Θα μάθει αν είναι απλά ελεύθερη και μόνη,ή αν
είναι ελεύθερη επιτέλους να ναι μαζί του..Πήρε βαθιά ανάσα πριν πάρει
τον αριθμό του..Έτρεμαν τα γόνατα της σα να ταν πάλι κοριτσάκι που
φεύγει στο πρώτο του ταξίδι.σαν να ταν μαθήτρια Γυμνασίου πριν το
πρώτο της ραντεβού,,.
"Ελα,κορίτσι μου!!"τον άκουσε να της
λέει,τρυφερά,με λαχτάρα.."πες μου πως γύρισες,πες μου πως ήρθες επιτέλους..
Σε περιμένω,,θα ρθεις;μια ζωή σε περιμένω.."
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΝΑΓΙΑN
16-05-2013 @ 13:34 | Ωραίο,μα,θα το προτιμούσα σε πρώτο ενικό πρόσωπο...
::up.:: ::yes.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
