| |
| | Access Denied |  | | |
... γύρω μου μια κίτρινη κορδέλα με μαύρα γράμματα ...
Μόλις είχες φτάσει, με κοίταξες σιωπηλά κι ύστερα πάλι δεν έβγαλες άχνα.
Κάπου στο βάθος, στο πιο σkοτεινό μέρος του σπιτιού, ακουγόταν ένα μελαγχολικό τραγούδι.
Σαν βάλς, σαν μουσική απο ξύλινο καρουζέλ, που σαν κάτι να σου θύμιζε. Κάτι παλιό, ξεχασμένο από καιρό κάτω από το κρεβάτι σου, που ξαφνικά μια μέρα έσκυψες σαν μικρό παιδί να πάρεις τους βόλους σου και το βρήκες...
Το ξεσκόνισες άτσαλα με το μέσα μέρος του χεριού σου και το έσφιξες στην αγκαλιά σου και χαμογέλασες τόσο, που σου'ρθε να βάλεις τα κλάματα...
'Ετρεξες με τόση χαρά να το δέιξεις στη μαμά σου, κι εκείνη σου τις έβρεξε γιατί τόσον καιρό της έλεγες οτι δεν ξέρεις που ήταν και την "κατηγορούσες" ότι σου το πέταξε στα σκουπίδια γιατί δεν πήρες 10 στο σχολείο...
Πηγαίνεις στο μπάνιο, πλένεις το πρόσωπό σου, τρίβεις τα μάτια σου δυνατά με την τραχιά πετσέτα, αυτά κοκκινίζουν.. Κοιτάζεσαι στον καθρέπτη και βλέπεις ότι δεν είσαι πια εκείνο το παιδάκι. Κι όμως η μουσική αυτή ακόμη ηχεί στ'αυτιά σου...
Μπαίνεις στο μικρό σκοτεινό δωμάτιο και η μουσική ακούγεται όλο και πιο δυνατή.
Βλέπεις αναμμένη μία παλιά ασπρόμαυρη τηλεόραση χωρίς εικόνα. Από αυτήν ακούγεται η μουσική!
Κάθεσαι στο πάτωμα, κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να σκεφτείς τι είσαι, τι θα μπορούσες να είσαι.. Αλλά, όπως πάντα, καταλήγεις να σκέφτεσαι τι ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ..
ΔΕΝ ΤΗΝ ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ, δεν ήταν χαρούμενη
ΔΕΝ ΤΗΝ ΗΘΕΛΕΣ, δεν ήταν ήρεμη
ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΣΕΣ, δεν ήθελε να ζει..
ΑΠΩΝ και, τώρα κι αυτή... απούσα..
Σηκώνεσαι, σκουπίζεις ξανά τα μάτια σου αλλά τα δάκρυα συνεχίζου να τρέχουν. Τύψεις; Πόνος; Μήπως συσσωρευμένη αγάπη; Μήπως κι εσύ ξέρεις;
Συνέρχεσαι κάπως, παίρνεις ένα μολύβι κι ένα χαρτι. Κάνεις το περίγραμμα. Ψάχνεις απέγνωσμενα να βρεις ένα κόκκινο μολύβι.. Στυλό.. Ξυλομπογιά..
Δεν βρίσκεις τίποτα.. Σηκώνεσαι γρήγορα, με νεύρο.
Παίρνεις το χαρτί στο χέρι και πας δίπλα της.. Αγγίζεις με τα ακροδάχτυλά σου το πάτωμα.. Ω! του θάυματος.. Το κόκκινο που αναζητούσες.. Τώρα μάλιστα! Τελείωσες το σχέδιο που σκάρωνες..
Το ακουμπάς ευλαβικά πάνω στο αριστερό της στήθος, ακριβώς πάνω στη μαχαιριά.
Κι έκανε τόσον κόπο να την ξεριζώσει... Να την ξεριζώσω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
athinatri
20-05-2013 @ 19:38 | Γραμμένο παλιότερα αλλά τόσο επίκαιρο.... ::huh.:: | | Μαυρομαντηλού
20-05-2013 @ 20:21 | ΔΕΝ ΤΗΝ ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ, δεν ήταν χαρούμενη
ΔΕΝ ΤΗΝ ΗΘΕΛΕΣ, δεν ήταν ήρεμη
ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΣΕΣ, δεν ήθελε να ζει..
ΑΠΩΝ και, τώρα κι αυτή... απούσα..
ΑΠΟΥΣΙΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::rock.:: | | athinatri
20-05-2013 @ 20:29 | απουσίες κάθε είδους στο δικο μου post....μαυρισμα στο δικό σου...!ΤΕΛΕΙΑ!!!! ::naugh.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
