| |
Φυσικά και ονειρεύομαι - Θέατρο (από την Σοφία Στρέζου)
Σε μια δύσκολη εποχή, εποχή κρίσης όλων των αξιών, οι νέοι προσπαθούν να ανακαλύψουν την ποιητική διάσταση της ζωής, μέσα από λέξεις της ποιήτριας Κικής Δημουλά σε σκηνοθετική επιμέλεια και κίνηση της Πέμη Ζούνη και της Φρόσως Κορρού.
«Φυσικά και ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;»
Αλλοίμονο αν δεν υπήρχαν τα όνειρα να θρέφουν και να διαμορφώνουν ψυχές. Εφτά νέοι ηθοποιοί, επιθυμούν να αντιδράσουν στην παρακμιακή ταυτότητα που θέλουν να προσάψουν, σε εκείνους που εμπνέονται ένα διαφορετικό και καλλίτερο μέλλον, καταργώντας αδιέξοδα. Γιατί μια συνομιλία με την ποίηση, ανοίγει τους ορίζοντες, διεκδικώντας απαντήσεις σε απορίες. Η μυσταγωγική ανάγνωση λέξεων γίνεται το κλειδί που θα φιλτράρει την ανάγκη για ανάταση, μετουσιώνοντας προσωπικά βιώματα, στους παράλληλους βιωματικούς τόπους της ποίησης.
«Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως» Το σκηνικό απλό, λιτό, στοιβαγμένο μνήμες στα χαρτόκουτα της απόγνωσης και της λύπης. Με τις λέξεις της ποίησης να δεσπόζουν στους τοίχους, στα χαρτιά, στις εφημερίδες της παραπληροφόρησης. Οι νέοι δεν σιωπούν. Από τις αντιξοότητες, θα ξεπηδήσουν οι εξευγενισμένοι πόθοι της αυτογνωσίας, για να πραγματώνονται και να μετουσιώνονται τα υλικά της σιωπής και του χρόνου σε ποιητικά δρώμενα, στη σκηνή του Ιδρύματος Κακογιάννη.
Σώματα και μουσικές αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν λύπες και απώλειες, μοναξιά και μνήμες, μέσα από τον σαρκασμό και το χιούμορ, για να φέρουν την ελπίδα εκεί που της ανήκει. Στο φώς και την αυγή μιας καινούργιας μέρας, που σηματοδοτεί την κατάργηση των δυσκολιών.
ΠΕΡΑΣΑ
Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.
Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ
Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.
Η ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ
Σὲ νυχτωμένο δάσος σὲ ἄφησε ὁ ποιὸς
καὶ σὺ δὲ ρώτησες ποτὲ κανένα παραμύθι
πῶς νὰ διαφύγεις καὶ ἀπὸ ποῦ.
Καὶ μόνο φόβοι
δίνανε στοὺς φόβους σου κουράγιο
ἐκεῖ ἀμετακίνητη νὰ μένεις
στοῦ ἀνέμου τὰ μουγκρίσματα
τὴ νύχτα ὅσο ξέσκιζε τῶν δέντρων τὰ κλαδιά
τὰ ὦτα καὶ τὰ χρόνια.
Τα ποιήματα δονούν την παράσταση, δημιουργώντας μια συγκινησιακή φόρτιση στους θεατές. Οι συνειρμοί επιτρέπουν την διάνυση στα δικά τους συναισθηματικά πεδία. Οι λέξεις και τα ποιήματα της Κικής Δημουλά, θα απαλύνουν τους φόβους. Λυτρωμένοι πια, θα παραχωρήσουν ένα παραπεταμένο χειροκρότημα σε όλους του συντελεστές, με την χαρά της αισιοδοξίας να αγγίζει τη σκέψη τους.
«Φυσικά και ονειρεύομαι»
συνομιλία με την Ποίηση της Κικής Δημουλά.
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης- Θεατρική παράσταση
Δευτέρα 20, Τρίτη 21, Τετάρτη 22 & Πέμπτη 23 Μαΐου 2013, στις 21:00
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία – σκηνογραφία – επιμέλεια μουσικής – ερμηνεία:
Δημήτρης Αθανασίου
Μαρία Καμένου,
Έφη Καπάνταη
Τζωρτζίνα Κώνστα
Πέλλα Μακροδημήτρη
Μάρα Μοτάκη
Ρένα Τσουρή
Στον ήχο και στα φώτα:Βασίλης Μαρτσέκης
(φιλική, έκτακτη και πολύτιμη συμμετοχή)
Σκηνοθετική επιμέλεια – Κίνηση:
Πέμη Ζούνη, Φρόσω Κορρού
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
