| |
Ξημερώνει πάλι
Κι είναι το ξημέρωμα άχρωμο και ασταθές
Σαν το βάζο που πήγε να μου πέσει χθες μέσα από τα χέρια.
Μιας ιστορίας οι σελίδες θα αναφέρουν τα ονόματά μας
Και θα ναι δυο ή τρεις λέξεις λειψές, χωρίς εικόνα, χωρίς πάθος.
Στη γραμμή των χειλιών μου ζωγραφίζω τις σιωπές μου
Αυτές που δεν φτάνουν, που δεν υψώνονται μα μένουν μόνο εκπληκτικά, θαυμάσια
Ίδιες.
Έχω δυο μάτια από άμμο και τα βράδια θολώνουν
Μιας Κυριακής το ακρογιάλι
Ή το ούζο που ρέει στο άσπρο τραπέζι
Ή ακόμα το ανοιχτό μας αμάξι που αφήνει τον αέρα ελεύθερο κι εμάς μαζί του.
Ξημερώνει πάλι.
Ένα χάραμα κόκκινο κυλάει στις φλέβες μας
Μας ανασταίνει υπόκωφα και κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν υποψιάζεται.
Κάποια δέντρα έμειναν μισά κι εμείς δεν μιλάμε πια γι αυτά
Γιατί ο φόβος της αναζήτησης θα μας αφήνει πάντοτε παθητικούς,
Πάντοτε μόνους.
Μου είχε πει κάποτε η ζωή πως τα όνειρα ζωντανεύουν όταν κλείνεις τα φώτα
Παίρνουν μορφή και ήχο, φωνές που απλώνονται στον απόηχο της ελευθερίας.
Χαμένοι ταξιδιώτες ενός παρόντος που αχνοφαίνεται από το ξύλινο παράθυρό μου
Κι έρχεται τώρα, αυτή την άγια ώρα που ζωντανεύει ο ουρανός.
Μια καλημέρα από μακριά
Σε ένα διαφορετικό ξημέρωμα
Με φωνές δυνατές θα κλείσουμε τους δρόμους
Με ηχώ που θα ακουστεί στον κόσμο σας
Θα γυρίσουμε ξανά
Για να αγαπήσουμε τις σχισμές και τις ρυτίδες μας,
Τα λόγια που ειπώθηκαν ανάμεσα σε αφορμές και λόγους
Ίσως να είμαστε άοπλοι ακόμα
Μα ναι!
Τρελά επικίνδυνοι απέναντι στης μοίρας τα πλάνα
Γιατί μπορεί και να νικήσουμε στο τέλος,
Μπορεί να καταφέρουμε να φέρουμε το αδύνατο στα μέτρα μας
Άτρωτοι και πρώτοι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
