| |
Αυτό το φώς
που διδάχτηκα στο σχολείο
αυτό που ύψωνε τη σημαία στοχαστικά στον ουρανό,
αυτό το φως που ελπίζει στον άνθρωπο,
ή σε κάποια θύσια
δεν το συνάντησα ποτέ σε κάποιο δρόμο
δεν το διάβασα ποτέ σε κάποιο βλέμμα.
Το λέω γιατί,
πάλι αυτή η φεγγαράδα με λύγισε,
κι έχουν τα μάτια πάντα μια γαλήνη σιωπηλή που διαλύει την αχλή
ένα ίχνος από φώς που το ανακαλύπτεις αργά
τρομακτικά αργά
όταν η φεγγαράδα απλωθεί μέσα στα υπνοδωμάτια των νοικοκυραίων
όταν γατζωθεί στους τοίχους των κτιρίων,
στις κεραίες των ταρατσών,
διαγράφοντας στην άσφαλτο,
στο διάδρομο κάποιας πολυκατοικίας,
ή κάποιας εντατικής,
διαγράφοντας εσένα
η αλλιώς
θά λεγα,
ταξιδεύοντας εμένα από την Αχιλλέως στο σπίτι,
πως,
πως σ αγάπησα σήμερα το βράδυ
και γατζώθηκα κι εγώ στα παράθυρα και τίναξα την καρδιά μου κάτω απο τ αστέρια
και σ αγάπησα σήμερα το βράδυ
πιο πολύ από τα πεζοδρόμια στη Βερανζέρου,
πιο βαθιά κι από την ανάγκη να σε καπνίσω
γιατί είσαι κι εσύ σαν την πόλη διστακτική
και σ ερωτεύομαι κάποιο Μάιο χωρίς να στο πω ποτέ
χωρίς να κοιμηθώ με κάποιον άστεγο ποτέ
χωρίς να μάθω κι εγώ ποτέ ποιες ουσίες ρουφάει η πόλη τα βράδια
με πανσέληνο
για να ναι μαγική σαν και σένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
