| |
Εσύ
που με συνάντησες σε τούτη την ευκαιρία
μην ξεχάσεις τη μυστική μου έκκληση
Σε μια ώρα,σαν ετούτη
δεν είμαστε ξένοι
γιατι βλέπω να κλαίς
που φεύγεις δίχως ν'αγγίσεις τίποτε
απο τούτη την τελειότητα
κι'αίσθάνομαι ένοχος
δίχως να ξέρω την ενοχή μου.
Κι'όμως
μέσ'από τόσους κόσμους πεσμένους
ο ήλιος σπέρνει ακόμα χρώματα
Μέσ'από πολέμους κ'εκεχειρίες
εσύ,που είσαι Ανθρωπος
πάρε και κράτα σφιχτά
το χέρι που σου δίνω.
Πήραμε τους δρόμους κατάκοποι
με τη στάχτη τόσων δεινών στη μνήμη
Φέραμε μια θάλασσα απο δάκρυα
και δε μας έμεινε καιρός να κλάψουμε.
Στις αποστάσεις που διανύσαμε
άνθισαν,και μαράθηκαν οι μνήμες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
