| |
Απόψε ας περπατήσουμε
Έξω από μας, χωμένοι βαθιά
Στα εντόσθια της πόλης,
Συνειδητά απορροφώντας
Τις μικρές τραγωδίες ζωής
Των σκυφτών περαστικών,
Μια κατάδυση στη σκιτσογραφία
Χαμόγελων, στην παράνοια
Του γέλιου που αντηχεί με ακρίβεια
Στα τζάμια υπερπληθυσμικών κτιρίων.
Απόψε ας μην προσπεράσουμε
Τίποτα, ας είμαστε παρόν σε
Κάθε μας βήμα, μια φωτογραφική
Ματιά σε κάθε κίνηση, ένα κολλάζ
Στιγμών που στην απομόνωση
Θα φάνταζαν ανάξιες ενός και μόνο,
Στιγμιαίου κλικ, ίσο με το ανοιγοκλείσιμο
Των ματιών μας.
Αναρωτήθηκες ποτέ
Πόσες ανάσες προσπερνούν
Την ανάσα μας σε κάθε βόλτα,
Πόσες ιστορίες μεταδίδονται
σε κάθε βλέμμα
Που διασταυρώνει το βλέμμα μας
Σε κάθε διασταύρωση της πόλης;
Πόσος πόνος μπορεί να χωρέσει
Σε μια βόλτα ανάλαφρη χωρίς
Προορισμό, πόσες χαρές,
Πόσοι κορεσμένοι και πόσοι
Πλατωνικοί, ανεκπλήρωτοι
Έρωτες, πόσα φιλιά, φιλιά
Καταπιεσμένα. Πόσα χαμένα πρόσωπα,
Μνήμες στριμωγμένες βαθιά στο
Παρελθόν, στο μυαλό, στα κεφάλια
Όλων αυτών που βιάζονται
Να σε προσπεράσουν. Πόσα χαμένα
Πρόσωπα, πόσες χαμένες στιγμές
Αναβλύζουν στο κάθε βογκητό
Στο κάθε τρένο,
Πόσα πληγωμένα ‘εγώ’ στο κάθε
Νευρικό βήξιμο που αγνοείς χωρίς
Δεύτερη σκέψη, πόσες ιδέες ευφυείς,
Πιθανές συναντήσεις, όνειρα πιθανά,
Παιδικά όνειρα κι απίθανα
Που ξεχνιούνται αυτόματα,
Σχεδόν καρμικά, στον ήχο
Κάθε ασανσέρ που ανοιγοκλείνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
