| |
Σωτήρης Τσιλ
04-06-2013 @ 20:52 |
Το έλαβα από τη φίλη Ελένη Κοντ.
Συγκλονιστικο και διαχρονικο ποιημα.του Αζιζ Νεσίν (τουρκος συγγραφεας)
Απαγγέλει η Μαριέτα Ριάλδη
http://youtu.be/WwkDvxYZGLg
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".
Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"
Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!...
| | **Ηώς**
04-06-2013 @ 21:45 | άκουσε...και τη φωνή της...
http://youtu.be/Sm8fe1EammY | | aridaios
04-06-2013 @ 22:03 | aridaios © 30-11-2011 @ 11:14
Σωπα Μη Μιλας [Επεξεργασία] [Οριστική διαγραφή] [Επαναφορά στην επικαιρότητα] [Προηγούμενη σελίδα]
........................
ΣΩΠΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ
εχει κι αλλα
http://www.youtube.com/watch?v=xHrdhXqC5O8&feature=related ΥΠΕΡΟΧΟΟΟΟΟΟΟΟ
http://www.youtube.com/watch?v=eibhyAuCo3E&feature=related | | scarlet1977
04-06-2013 @ 22:21 | ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | Σωτήρης Τσιλ
04-06-2013 @ 22:25 | Durukan Dudu
" Ούτε ο πιο ταλαντούχος συγγραφέας του κόσμου, ακόμη και με κούπες καφέ και σωρούς πακέτων από τσιγάρα, δεν θα μπορούσε να είναι αρκετά καλός ώστε να περιγράψει αυτό που συμβαίνει εδώ, πώς θα μπορούσα εγώ;
Απίστευτο.
Δεν είμαι σίγουρος ούτε για το πώς να σας πω την ιστορία, πώς να κάνω μια περίληψη.
Πολύ σύντομα: Ξεκίνησε ως διαμαρτυρίες, μετά έγινε κίνημα αντίστασης, έπειτα η αντίσταση διαδόθηκε σε πολλές πόλεις της Τουρκίας, και μετά, η ρίζα όλου αυτού, το Gezi Park στην Ταξίμ, έγινε η "Gezi Commune '13".
Μια πραγματική κομμούνα. Αναρχική ουτοπία - χωρίς κράτος, χωρίς οργάνωση, χωρίς βία, μόνο ελευθερία, μόνο αλληλεγγύη και άνθρωποι που παίρνουν πρωτοβουλίες.
Μέχρι τώρα, το μεσημέρι της 2ας Ιουνίου, όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στην Ταξίμ έχουν αποκλειστεί με περισσότερα από 20 οδοφράγματα (αρκετά ισχυρά ώστε να συγκρατήσουν τα τεθωρακισμένα της αστυνομίας). Η πλατεία Ταξίμ και ιδίως το Gezi Park ζουν την πλήρη ελευθερία: Καθένας και όλοι είναι ευπρόσδεκτοι, εκτός από το Κράτος και την αστυνομία του.
Και κανένα κέντρο. Καμία οργάνωση. Κανένα πολιτικό κόμμα. Ούτε κάν ένα κέντρο συντονισμού. Απλώς άνθρωποι!
Αυτό, φίλοι...είναι αδύνατο να περιγραφεί. Ξενοδοχεία εξυπηρετούν την αντίσταση ΔΩΡΕΑΝ, κόσμος φέρνει τρόφιμα και ποτά με αυτοκίνητα, γιατροί και φοιτητές Ιατρικής προσφέρονται εθελοντικά ώστε να λειτουργήσουν νοσοκομεία πρώτων βοηθειών σε τζαμιά κοντά στα οδοφράγματα, άνθρωποι που δε μπορούν να βγούν από τα σπίτια τους σχηματίζουν το μεγαλύτερο δίκτυο πληροφόρησης, μια και τα διεφθαρμένα ΜΜΕ δεν λένε ούτε μια λέξη ενώ 1 εκατομμύριο ανθρώπων είναι στους δρόμους (φανταστείτε την έκταση της διαφθοράς, ή μάλλον όχι, είναι πολύ δύσκολο και να την φανταστείτε...)
Ηλικιωμένες κυρίες και οικογένειες ανοίγουν τα διαμερίσματά τους στην αντίσταση. Δικηγόροι τρέχουν από αστυνομικό τμήμα σε αστυνομικό τμήμα, ώστε να διασφαλίσουν ότι όσοι προσάγονται είναι ασφαλείς και καλά. Οδηγοί φορτηγών αφήνουν τα οχήματά τους στη μέση του δρόμου, ώστε να εμποδίσουν τα τεθωρακισμένα της αστυνομίας να κινηθούν. Μουσικοί συρρέουν στη Gezi Commune, καλλιτέχνες, οικογένειες, παιδιά, γέροι, γυναίκες...
Θες να κάνεις κάτι αλλά χρειάζεσαι βοήθεια; Έλα στην Gezi Commune αυτές τις ημέρες, θα βρεις εκατοντάδες ανθρώπων έτοιμους να σς βοηθήσουν, πριν καν προλάβεις να τελειώσεις την πρόταση : "Φίλε, υπάρχει κανείς που..."
Η κοινωνία της Τουρκίας ανακάλυψε τον εαυτό της, ξανά. Τα μάτια άρχισαν πάλι να λάμπουν. Οι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν -και το εννοώ κυριολεκτικά- ο ένας τον άλλο. (Όλοι τριγυρνάν στην κομμούνα του Gezi σαν χορευτές μπαλέτου, φροντίζοντας ο ένας τον άλλον).
Αλλά ποιος το έκανε όλο αυτό; Πως οι Τούρκοι πολίτες που είναι πασίγνωστοι για το φόβο τους για την αναρχία και το πάθος τους για το Κράτος έγιναν έτσι;
Αυτή είναι η γ****νη ουσία!
Πρώτα - Πως; Η απάντηση είναι εύκολη. Χάρη στον Πρωθυπουργό. Οι άνθρωποι κουράστηκαν από το να βλέπουν το ακραία αλαζονικό, αυθάδες, λαίμαργο και το "Κάνω ό,τι θέλω και κανείς δε μπορεί να με σταματήσει" πρόσωπό του συνέχεια, ικανό ώστε να κάνει όλους τους θεσμούς (και ιδίως τα ΜΜΕ!) και τη γραφειοκρατία να γονατίζουν κυριολεκτικά μπροστά στον Recep Tayyip Erdoğan, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του κάτι σα Θεό...
Οι άνθρωποι κουράστηκαν να σκέπτονται ότι τίποτα δε μπορεί να αλλάξει, ότι η κοινωνία κάποτε θα σηκώσει ανάστημα, ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανάσχεσης της δύναμης από την αλαζονεία ενός άνδρα προς τη νομιμότητα και ότι κάποτε ίσως οι άνθρωποι θα χαμογελάσουν ξανά...
Τα αλαζονικά του λόγια για το Gezi Park, μαζί με τους βουλευτές που στέκονται μπροστά στα μηχανήματα καταστροφής (που έδειξαν στους ανθρώπους ότι "Όλοι μπορούμε", χρωμάτισαν την πιο μεγάλη, την πιο ειρηνική και την περισσότερο ελπιδοφόρα εξέγερση στην ιστορία της Τουρκίας, ίσως και της Μέσης Ανατολής!
Και ποιος το έκανε; Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον σημείο. Όλοι αυτοί οι άννθρωποι που κατηγορούσαμε ότι είναι τόσο ηλίθιοι που μιλούν μόνο για ποδόσφαιρο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τους κοροϊδεύαμε επειδή πόσταραν μόνο το τί τρώνε στο Facebook. Είναι εδώ. Ορισμένοι ήδη μπροστά στα οδοφράγματα, άλλοι ήδη μέσα στην Gezi Commune, καθαρίζοντας και το παραμικρό σκουπιδάκι, μέχρι και τις γόπες που βρισκόταν εδώ για χρόνια!
Δεν πρόκειται για εξέγερση Είναι η μέρα γέννησης μια αληθινής κοινωνίας. Άνθρωποι που νοιαζόταν ο ένας για τον άλλο, που τρέχουν να βοηθήσουν όποιον το έχει ανάγκη. Σε χτυπά κάποιος από τους 100.000 ανθρώπους κατά λάθος στο πόδι στη μέση του μικρού Gezi Park Commune; Οι άνθρωποι γίνονται τόσο ευγενικοί που σου ζητούν συγγνώμη 5 φορές, με ένα μεγάλο χαμόγελο.
Ακόμη και οι γονείς μας που είδαν το πραξικόπημα της δεκαετίας του '80 και φοβούνται τις διαδηλώσεις (ένας από τους λόγους που εξηγεί γιατί οι διαδηλώσεις δεν ήταν μεγάλες μέχρι τώρα) καλούν τους γιους και τις κόρες τους για να τους πουν : "Είμαι περήφανος για σένα. Απλώς να προσέχεις, εντάξει;"
Η αναρχο-ουτοπιστική Commune επιτρέπει τα πάντα (LGBTQ ανθρώπους να πορεύονται με αντικαπιταλιστές μουσουλμάνους, Κούρδους να διαδηλώνουν μαζί με Κεμαλιστές) εκτός από το Κράτος. Και η Ταξίμ δεν ήταν ποτέ τόσο ασφαλής. Ούτε έναν καυγά δεν είδα, αφού κάθε μικρή σπίθα αμέσως σβήνεται από τους ίδιους τους ανθρώπους.
Τα πάντα, όλα όσα μπορείτε να φανταστείτε ότι χρειάζονται σε μια πλατεία για να φιλοξενήσει 1.000.000 ανθρώπους προμηθεύονται, οργανώνονται και εκτελούνται από αν-οργανωμενους ανθρώπους. Εκπληκτικό! Αυτό είναι το πιο εκπληκτικό από όλα.
Και καθένας είναι χρήσιμος σε κάτι. Είσαι σκληροπυρηνικός αναρχικός έτοιμος ννα παλέψεις στα οδοφράγματα; Ή είσαι ένας 17χρονος που πρώτη φορά βγαίνει στο δρόμο; Ή ένα ζευγάρι 70χρονων; Δυνατός; Αστείος; Ψηλός; Κοντός; .... Είμαστε όλοι εξίσου σημαντικοί, για να γεμίσουμε ένα διαφορετικό κενό, ένα κενό που πρέπει να γεμίσει ώστε η αντίσταση και η κομμούνα να συνεχιστεί.
Εν τω μεταξύ, άσχημα νέα έρχονται ιδιαίτερα από την Άγκυρα, το Εσκισεχίρ και τη Σμύρνη - πολλοί τραυματισμοί, χιλιάδες...
Η αστυνομία χρησιμοποιεί pentium gas Kαι αέρια πιπεριού, και πλαστικές σφαίρες.
Και τέλος: Χθες βράδυ στα οδοφράγματα, η αστυνομία επιτέθηκε ξανά με μπουλντόζες και τεθωρακισμένα. Δεκάδες κάψουλες με αέρια πιπεριού εκτοξεύθηκαν, μία από αυτές χτύπησε τον διπλανό μου. Έπιασα το χέρι του και τρέξαμε μαζί στα τζαμιά που έχουν γίνει εθελοντικά ιατρικά κέντρα από τους γιατρούς. Αιμορραγούσε από το κεφάλι, τρέξαμε μέσα, ήρθαν οι γιατροί, το τραύμα των 4εκ. στο μέτωπό του "αποκαταστάθηκε". Προσπαθούσα να τον ηρεμήσω και να το κάνω να χαλαρώσει στη διάρκεια της επέμβασης,, λέγοντάς του ότι είναι καλά με την σχεδόν σβησμένη μου φωνή, από τις 3 ημέρες διαδηλώσεων.
Και μετά με κοίταξε και μου είπε κάποια πράγματα. Δεν έχει σημασία τί είπε, αυτό το βλέμμα -που ακόμη κάνει το πρόσωπό μου υγρό από τα δάκρυα γράφοντας αυτές τις γραμμές-, αυτό είναι το νόημα της ζωής. Αυτή είναι η ίδια η ρίζα της ζωής, η πηγή του να χαμογελάς για πάντα.
Δε μπορώ να βρω λέξεις που να αντανακλούν επαρκώς την ένταση των συναισθημάτων, της ευτυχίας, του ενθουσιασμού του να είσαι εδώ. Καμιά τέτοια λέξη δε λέχθηκε ποτέ σ' αυτούς τους τόπους, επειδή ποτέ τέτοια συναισθήματα δεν τα 'νιωσε κανείς σ' αυτούς τους τόπους.
Και τώρα, αρχίζουμε να μιλάμε. Με λέξεις που κανείς δεν είπε μέχρι τώρα.
Για έναν κόσμο που κανείς δεν τον ονειρεύτηκε μέχρι τώρα.
Από ανθρώπους που δεν είχαν μιλήσει μέχρι τώρα.
Αρχισαμε να μιλάμε τώρα. Για να μη σιωπήσουμε ποτέ ξανά." Durukan Dudu
| | smaragdenia
04-06-2013 @ 23:20 | Σαν σώφρων άνθρωπος, έξω και με ακάλυπτο το πρόσωπο, να θυμάσαι: Η σιωπή είναι χρυσός.
ETΣΙ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΣΩΤΗΡΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΟ ΚΑΡΦΩΣΑΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΩΣΤΟ............
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | Pavlos Melas
05-06-2013 @ 09:54 | Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Καλημέρα Σωτήρη
Άμα καταπιείς τη γλώσσα σου, μπορεί και να πνιγείς!!!!!!!!!
Όλα αυτά που γράφεις είναι πολύ σωστά μπράβο σου | | Μαυρομαντηλού
05-06-2013 @ 15:40 | Σαν σώφρων άνθρωπος, έξω και με ακάλυπτο το πρόσωπο, να θυμάσαι: Η σιωπή είναι χρυσός.
ΑΡΑ ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΦΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::wink.:: ::rock.:: ::rock.:: | | daponte
05-06-2013 @ 19:35 | Η ΧΡΥΣΗ ΣΙΩΠΗ μας έφερε μια δυναμωμένη και αποθρασυμένη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
...
Η ΧΡΥΣΗ ΣΙΩΠΗ αφήνει να εξορυχθεί ΧΡΥΣΟΣ Στις χρυσοφορες ΣΚΟΥΡΙΕΣ και κάποιοι μας ΧΡΥΣΩΝΟΥΝ το χάπι (ή μήπως καραμέλα) της ανάπτυξης μέσω του ορυκτού ΧΡΥΣΟΥ ο οποίος προβλέπεται να βάψει ΧΡΥΣΑ (μαζί με μια εσάνς από υδροκυάνιο) τα νερά της Χαλκιδικής.
...
Ό,τι λάμπει δεν είναι ΧΡΥΣΟΣ αλλά πολύ συχνά ΑΝΘΡΑΚΕΣ...
| | daponte
05-06-2013 @ 20:28 | Χρυσωρυχεία, μία σημαντική επένδυση για το μέλλον ή εκκολαπτόμενη περιβαλλοντική καταστροφή;
Το δίλημμα που τίθεται συνήθως -όποτε τίθεται-, με την παράλληλη αντιπαράθεση μεταξύ τοπικών κοινωνιών και μεγάλων επενδυτών, δεν είναι μοναδικό στην περίπτωση των Σκουριών Χαλκιδικής.
Χαρακτηριστικότερο είναι το ευρωπαϊκό παράδειγμα της διαμαρτυρίας των κατοίκων του Ρόσια Μοντάνα στα ρουμανικά Καρπάθια, όπου το προς εκμετάλλευση κοίτασμα (που παραμένει ανεκμετάλλευτο από το 2006) βρίσκεται ακριβώς κάτω από το ομώνυμο χωριό και σε μία περιοχή που, ως τη δεκαετία του '70, ήταν μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Στο «οπλοστάσιο» των επιχειρημάτων που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι αλλά και περιβαλλοντολόγοι, τα πολλά παραδείγματα από περιβαλλοντικές καταστροφές που έχουν αφήσει πίσω τους στο -όχι και τόσο μακρινό- παρελθόν χρυσωρυχεία σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Από την Ουγγαρία ως το Ρίο Γκράντε και από τις Φιλιππίνες ως τη λατινοαμερικανική Γουιάνα ή τη μακρινή Ωκεανία.
Στην Ευρώπη η χειρότερη περιβαλλοντική καταστροφή που οφείλεται σε διαρροή τοξικών αποβλήτων χρυσωρυχείου -κάποιοι μάλιστα τη χαρακτήρισαν τη «χειρότερη οικολογική καταστροφή στην Ευρώπη από την εποχή του Τσερνόμπιλ»!- σημειώθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 2000 στο χρυσωρυχείο Αουρούλ της περιοχής Μπάια Μάρε στην Ουγγαρία. Το φράγμα των απορριμμάτων του ορυχείου είχε καταρρεύσει, απελευθερώνοντας 100.000 κυβικά μέτρα αποβλήτων στους παραποτάμους Λάπους και Σόμες του ποταμού Τίζλα. Εκτιμάται ότι η μόλυνση έφτασε, μέσω του ποταμού Δούναβη -όπου απορρέει ο Τίζλα- στη Σερβία, στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Οι δε συγκεντρώσεις κυανιδίου -μια χημική ουσία ιδιαίτερα τοξική για τον άνθρωπο- έφτασαν, σύμφωνα με την ανακοίνωση του ουγγρικού υπουργείου Περιβάλλοντος, σε συγκεντρώσεις «100 φορές μεγαλύτερες από το όριο για το πόσιμο νερό», προβάλλοντας «σημαντικό κίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία». Παράλληλα, το οικοσύστημα της περιοχής υπέστη σοβαρή καταστροφή, με το 80%-100% των αποθεμάτων ψαριών να πεθαίνει και μέσω της τροφικής αλυσίδας να δηλητηριάζονται κορμοράνοι, κύκνοι, αλεπούδες και άλλα σαρκοβόρα. Σκάνδαλο τότε είχε προκαλέσει η αντίδραση της ρουμανικής κυβέρνησης, η οποία απέδωσε την κατάρρευση του φράγματος (που είχε κατασκευαστεί μόλις προ διετίας από κρατική κοινοπραξία με την αυστραλιανή εξορυκτική εταιρία Esmeralda) σε «ασυνήθιστες μετεωρολογικές συνθήκες». Σύμφωνα όμως με την περιβαλλοντική οργάνωση Greenpeace, πρώην εργαζόμενοι είχαν ενημερώσει την κυβέρνηση ότι στη διάρκεια των εργασιών κατασκευής τα τοιχώματα του φράγματος δεν είχαν επενδυθεί με στέρεα υλικά, αλλά με ποσότητες άμμου, καθιστώντας τα ασταθή.
Ηταν, μεταξύ άλλων, και ο απόηχος αυτής της καταστροφής, που κινητοποίησε τις ευρωπαϊκές Αρχές να θεσπίσουν καλύτερους κανόνες ασφαλείας. «Είναι η ευρωπαϊκή νομοθεσία αρκετά ισχυρή για να εμποδίσει μελλοντικές περιβαλλοντικές καταστροφές;» αναρωτιέται, ακόμη και σήμερα, έκθεση του γερμανικού ινστιτούτου Bertelsmann Stiftung. Η σχετική νομοθεσία επικεντρώνεται γύρω από το θέμα της έκπλυσης με κυανίδιο, μιας φθηνής -πλην τοξικής- διαδικασίας διαχωρισμού του χρυσού από τα εξορυχθέντα πετρώματα. Η έκπλυση γίνεται σε ειδικές δεξαμενές και τα «απόνερά» της, που περιέχουν, εκτός από κυανίδιο, και άλλα βαρέα μέταλλα, όπως αρσενικό, φυλάσσονται σε ειδικά αντιρρυπαντικά φράγματα, προκειμένου να προστατευτεί ο υδροφόρος ορίζοντας. Η συγκεκριμένη τεχνική άρχισε να χρησιμοποιείται τη δεκαετία του '60, με αποτέλεσμα τα ατυχήματα και οι διαρροές αποβλήτων που έγιναν από την εποχή εκείνη και μετά να χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερη τοξικότητα.
Το 2006 η οδηγία για τη διαχείριση των αποβλήτων της εξορυκτικής βιομηχανίας επέβαλε πενταπλάσια μείωση των χρησιμοποιούμενων ποσοτήτων κυανιδίου ως το 2018. Ωστόσο, το 2010, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε ψήφισμα, με το οποίο ζητούσε την πλήρη κατάργηση του κυανιδίου στις εξορυκτικές τεχνολογίες. Οι ειδικοί επισημαίνουν, πάντως, ότι, εκτός από την έκπλυση με κυάνιο, κινδύνους για το περιβάλλον εμπεριέχει ακόμη η σκόνη που σηκώνεται από τη λεγόμενη «ανοιχτή εξόρυξη», που χρησιμοποιείται συνήθως στα μεταλλεία χρυσού, αλλά και από τη διαδικασία της τήξης των ορυκτών, στη διάρκεια των οποίων απελευθερώνονται στο περιβάλλον μόλυβδος, άζωτο και θείο, που επιστρέφουν στο έδαφος με τη μορφή όξινης βροχής.
Μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές σημειώθηκε στους ποταμούς Μπόακ και Μογκπόγκ του νησιού Μαριντούκ των Φιλιππίνων το 1996. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η μεταλλευτική Marcopper, ποσοστό 40% της οποίας κατείχε η καναδική Placer Dome, είχε κατηγορηθεί για διαρροή αποβλήτων από τις εξορυκτικές της δραστηριότητες. Περιβαλλοντικές οργανώσεις την κατηγορούν μάλιστα ότι το διάστημα 1975-1991 ξεφορτώθηκε εκατομμύρια τόνους αποβλήτων στον κόλπο Καλανκάν. Το 1993 φράγμα της εταιρίας κατέρρευσε στον ποταμό Μογκπόγκ, αλλά η μεγαλύτερη καταστροφή προκλήθηκε τρία χρόνια αργότερα όταν 3.000.000 τόνοι αποβλήτων κατέληξαν στον ποταμό Μπόακ. Τριάντα οκτώ άτομα από την περιοχή διακομίστηκαν στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκαν υψηλά επίπεδα μολύβδου στο αίμα τους, καθώς και νευρολογικά συμπτώματα που συνδέονται με δηλητηρίαση από βαρέα μέταλλα. Στην τελευταία σχετική μέτρησή του, που έγινε το 2002, το υπουργείο Υγείας και το Γενικό Νοσοκομείο των Φιλιππινών (PGH) παρατήρησαν αυξημένα περιστατικά εμφάνισης σπασμών στα παιδιά που κατοικούσαν σε γειτονικά χωριά με τις δύο πληγείσες περιοχές, ενώ πολλοί κάτοικοι διαμαρτύρονται για πονοκεφάλους, αναπνευστικά προβλήματα, προβλήματα όρασης και μυϊκούς πόνους.
Η ανίχνευση
Πάντως, ίσως η χειρότερη μορφή μόλυνσης -σίγουρα η πιο άμεσα ανιχνεύσιμη- είναι στο νερό και στον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής, με την απορροή σε αυτόν υδραργύρου και βαρέων μετάλλων. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι περισσότερες οικολογικές καταστροφές που προκλήθηκαν από χρυσωρυχεία είχαν ως πρώτο αποδέκτη τα γλυκά νερά και τον υδροφόρο ορίζοντα των γύρω περιοχών.
Πώς καταστράφηκε ένα από τα σημαντικότερα τροπικά δάση του Αμαζονίου!
Μία από τις χειρότερες περιβαλλοντικές καταστροφές από εξόρυξη χρυσού παρατηρήθηκε στις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του '80. Το χρυσωρυχείο Σάμιτβιλ στο Ρίο Γκράντε είχε ξεκινήσει να λειτουργεί το 1870. Ομως ξανάνοιξε, αυτή τη φορά κάνοντας χρήση «μοντέρνων τεχνικών», μεταξύ αυτών και η έκπλυση με κυανιούχο νάτριο. Ως τον Οκτώβριο του 1991 το ορυχείο που διαχειριζόταν η Summitville Consolidated Mining Company, θυγατρική της Galactic Resources, είχε «ξεπλύνει» 10.000.000 τόνους πετρωμάτων, με αποτέλεσμα η δεξαμενή έκπλυσης να παρουσιάσει διαρροές, μολύνοντας σταδιακά το έδαφος της περιοχής, κατ' εκτίμηση με τουλάχιστον 85.000 γαλόνια μολυσμένου νερού. Η αμερικανική Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος εκτίμησε ότι από το ορυχείο διέρρεαν έντεκα κυβικά μέτρα μολυσμένου νερού ανά λεπτό, ενώ ο καθαρισμός της στοίχισε στο αμερικανικό Δημόσιο -η Galactic Resources είχε στο μεταξύ χρεοκοπήσει- 155.000.000 δολάρια. Δύο ακόμη, τέλος, από τις σημαντικότερες παγκοσμίως περιβαλλοντικές καταστροφές από χρυσωρυχεία, σημειώθηκαν στον ποταμό Εσεκίμπο στον Αμαζόνιο (νοτιοαμερικανική Γουιάνα) το 1995 και στον ποταμό Οκ Τέντι (Παπούα Νέα Γουινέα) το 1999. Στην πρώτη περίπτωση η διαρροή λάσπης, στην οποία εντοπίστηκε αρσενικό και χαλκός, προκλήθηκε από ρήγμα στη δεξαμενή απορριμμάτων των ορυχείων του Ομάι, τα οποία διαχειριζόταν η ομώνυμη -καναδική και πάλι- εταιρία Omai Gold Mines. Η διαρροή προκαλώντας στην περιοχή, που χαρακτηρίστηκε ως «η νέα Νότια Αφρική» (για τον ορυκτό της πλούτο), μία από τις χειρότερες περιβαλλοντικές καταστροφές που είδε ποτέ το τροπικό δάσος του Αμαζονίου.
Στη δεύτερη περίπτωση η αυστραλιανή εταιρία Broken Hill Proprietary (BHP) φέρεται να απελευθέρωνε κατευθείαν στον ποταμό Οκ Τέντι απόβλητα από τις εξορύξεις της στο ομώνυμο μεταλλείο χρυσού και χαλκού. Οπως αργότερα παραδέχτηκε η εταιρία, η διαρροή κατάστρεψε την αλιεία στον ποταμό Φλάι, ενώ τα απόβλητα επεκτάθηκαν μέσω της ποταμίσιας οδού σε απόσταση 1.000 χιλιομέτρων.
Μυρτώ Μπούτση
| | ΖΟΡΜΠΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ
04-08-2013 @ 12:14 | Σωτήρη ... ::smile.:: πονηρά ,
Καθόλου μην προσποιηθείς πως'
Θες να πεις το σώπα .
Αγώνα θες να κάνεις να το πεις
Το σώπα που σε έκανε τυφλό και εργάτη πίστης .
Αν όμως θέλεις να σιωπήσεις
Μην αναλογιστής ποιος σε έκανε αυτό που είσαι .
Έγινες από μόνος σου μια σιωπηρή κραυγή
Μία κραυγή τόσο ηχηρή που σπάει τις καμπάνες ...
Να μην ξεχνάς τον ποιητή αυτόν που έγινε κραυγή
Μία κραυγή τόσο ηχηρή που σπάει τις καμπάνες .
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
