| |
| | Η Μεταλλική Καρδερίνα και ο Ιππότης Αρκούδος |  | | | ... Όλα τα παραμύθια αρχίζουν με το "Μία φορά και ένα καιρό ...". Πως να ξεκινήσεις όμως μια αλληγορική ιστορία? Ιδού... | | |
... Φαντασίας αποκύημα δεν λες μια ιστορία που πήρε σάρκα και οστά.
Και ανάσανε βαριά στο αυτί σου τις πιο απίθανες λέξεις.
Και έστειλε στο μυαλό σου άπειρης λεπτομέρειας εικόνες.
Και θα βασανίζει την ψυχή και τα όνειρα σου, μπορεί και αιώνες...
Αλληγορία λοιπόν ξεκινά ,και όχι σε ένα σύμπαν μακριά, μα δίπλα μας.
Καιρό όχι πολύ, ας το βαφτίσουμε περίπου μήνα.
Το [I]"πού"[/I] δεν έχει σημασία, μα ας του δώσουμε οντότητα,
και ας το βάλουμε σε μια Μεσαιωνική Αθήνα. Σε μια μικρή πλατεία.
Με πέτρινα ψηφιδωτά να περιτριγυρίζουν μια χαμηλόκτιστη εκκλησίτσα.
[I]"Αγία Αγάπης Και Ελέους"[/I] ας γράφει η καμάρα πάνω από την θύρα της
και ας μπούμε μέσα με ευλάβεια και σεβασμό να ανάψουμε ένα κεράκι,
στον ένα ήρωα της ιστορίας μας...
Τον ιππότη Αρκούδο...
... Από μικρός ορκίστηκε ,και πολλάκις βασανίστηκε, να δίνει της αγάπης την ελπίδα.
Και σαν λεπίδα τον λάβωσε! Φορές πολλές, ετούτη η ελπίδα. Μα δεν απελπίστηκε...
Έβαλε την ψυχούλα του ασπίδα! Και σωστά φαντάζεστε!
Η ασπίδα ενός τέτοιου όντος είναι λαμπρή!
Γυαλίζει κάθε σημείο της! Ακόμα και οι χαρακιές που είναι πάνω της πολλές.
Ακόμα και αυτές! Όσο πιο βαθιές τόσο πιο λαμπρές!
Ω μα πόσο εκτυφλωτική είχε γίνει πλέον ...
Γι' αυτό και δεν έδειχνε την ψυχούλα του... ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ.
Μονάχα στον Θεό στις προσευχές του! Στις ευχές του,να έχει καλά εχθρούς και φίλους.
Στα δάκρυα του για κάθε αγαπημένο πρόσωπο που δεν ήταν πλέον μαζί...
Τώρα που τον ξέρουμε λίγο καλύτερα και ευχηθήκατε στην εκκλησίτσα.
ανάβοντας του το κεράκι,ας ακολουθήσουμε τα βήματα του.
Είχε τελειώση άλλη μια αγαθοεργία. Άλλο ένα θεάρεστο έργο,βοήθειας των αδυνάτων.
Περπατούσε με βήμα γοργό για αρκούδο σε πανοπλία.
... και τα βήματα του, τον έφεραν στην μικρή πλατεία.
[B]"Αγία μου! Δούλος σου...! Ευλόγησον με τον αμαρτωλό...
Δια να ημπορώ να πράττω το έργο που μου αναθέτεις απερίσπαστος!"[/B] είπε σε μια μικρή
προσευχή του, και φίλησε τον σταυρό πάνω στο δαχτυλίδι που φορούσε.
[B]"Τέκνο μου, Πάλι εδώ είσαι?"[/B] ακούστηκε η φωνή του τυφλού Ιερομόναχου,
που λειτουργούσε στην εκκλησίτσα.
[B]"Και ο θεός ευλόγησε την ξεκούραση και την μεθ΄ υμών ψυχαγωγία!"[/B] πρόσθεσε.
[B]"Μην πείς λέξη!"[/B] είπε επιτακτικά!
[B]"Σε παρακαλώ και σε προστάζω να ξεκουραστείς στην πλησίον του ναού, Ταβέρνα.
Ο σαρακινός που την έχει, λαμπρός χαρακτήρας αν και αλλόθρησκος,
έχει λάβει οδηγίες μου να σε περιποιηθεί."[/B]
...είπε μελωδικά με ένα τόνο στην φωνή που δεν άφηνε περιθώρια αντιλογίας.
[B]"... Και το έργο της Αγίας πάτερ?"[/B] Ψέλλισε ο αρκούδος...
[B]"Και ποία νομίζεις τέκνο μου ορίζει την προσταγή μου?"[/B] είπε ο Ιερέας.
... Κατέβασε το κεφάλι ο ιππότης αρκούδος ...
[B]"Μην την στεναχωρείς Τέκνο μου. Να σε βλέπει έτσι δεν το θέλει!
Οι υπηρεσίες σου δεν απαιτούνται σήμερον άλλο...
...Απαιτείται όμως η της νόησης σου αγαλλίαση και του κορμιού σου ξεκούραση.
Ύπαγε εν ελέω στην ταβέρνα.... Ελεύθερος!"[/B] πρόσταξε...
...[B]"Όπως ορίζεις αγαθέ πατέρα!"[/B] είπε ο αρκούδος και βημάτισε προς την
έτερη πλευρά της πλατείας.
[B]"As-salāmu `alayka Άρχοντα"[/B] τον καλωσόρισε ο Σαρακινός ιδιοκτήτης.
[B]"Ειρήνη και μετ' ε σού"[/B] ανταπάντησε ο αρκούδος ,που γνώριζε λίγες
φράσεις από την διάλεκτο του συνομιλητή του,και κατάλαβε την προσφώνηση.
[B]"Κούπετ Μάγια Μεφάτλαχ"[/B] πρόφερε ζητώντας ένα ποτήρι νερό παρακλητικά.
[B]"Αμέσως αφέντη μου!"[/B] απάντησε ο Σαρακινός.
[B]"...Μα κάθησε πρώτα! Το τραπέζι με το κερί και τον αργιλέ,
που είναι στο κέντρο είναι για έσενα. Εντολή του πατέρα Μιχαήλ...
Μέλι και καπνός έτοιμα για σένα."[/B]
... [B]"Φάχμ Χαμπίπι στον Άρχοντα"[/B] είπε στον σερβιτόρο Άμρι,
δηλαδή [B]"κάρβουνα αγάπη μου στον αρχοντα"[/B].
... Το τραπέζι είχε γεμίσει με λογής - λογής λιχουδιές. Πικάντικη η ανατολίτικη κουζίνα.
Ο αρκούδος μας είχε μικρή όρεξη. Μα τίμησε όλα τα εδέσματα.
Και απόλαυσε με αχόρταγες ρουφηξιές τον αργιλέ του και το οινόμελο που του είχε
φέρει ο Σαρακινός.
Ο καπνός έβγαινε από τα πλεμόνια του σχηματίζοντας ένα σύγνεφο μακρύ ωσάν
φλόγα από ξεφύσημα δράκου.
Και εκεί μέσα στο σύγνεφο ξεπρόβαλε απέναντι του η μορφή της...
...Η μεταλλική καρδερίνα μόλις που είχε κάτσει σε ένα τραπέζι αντίκρυ του.
Αυτή είναι η μορφή που πρέπει να συστήσουμε. Είναι η ηρωίδα της ιστορίας μας.
Οφείλουμε να την γνωρίσουμε, και ας φαίνεται πως διακόπτουμε την ιστορία.
Δεν είναι έτσι και θα αποδειχθεί εντός ολίγου.
Βλέπουμε μια οπτασία. Με ύψος και ανάστημα, να λικνίζει τα μακριά κοκκινωπά μαλλιά της,
με τις πύρινες άκρες. Ένα κόσμημα,περίτεχνα απλό, κοσμεί τον αφαλό της.
Σκιές στο χρώμα του μπλε και πράσινου κάνουν απαλά τον περίγυρο των ματιών της.
Ένα καφέ αμυγδάλου τυλίγει την ίριδα των ματιών της και μαύρο μολύβι τονίζει το
σπινθηροβόλο βλέμμα της κοσμώντας την βάση των αγκυλωτών βλεφαρίδων της.
Κορμοστασιά γυμνασμένη από πολεμική τέχνη , και καλλίγραμμες καμπύλες φτιαγμένες με
θεϊκή μονοκονδυλιά στο καμβά του κορμιού της.
Και όμως τα παραπάνω είναι λίγα μπροστά στην μαγική μυσταγωγία που προκαλεί
το άκουσμα της μελωδικής, και συνάμα, ανατριχιαστικής χροιάς που κρύβει η λαλιά της.
Είν' τροβαδούρος ,βλέπετε, η μεταλλική καρδερίνα. Και πλάι από τον γοτθικό σταυρό που
ακουμπάει στο πέρασμα από τους πρόποδες του στήθους της , είναι το πετσί ,
ενός κρεμαστού πίσω στην πλάτη της, λαγούτου.
Μαύρο δέρμα ντύνει σφιχτά το πάνω μέρος του κορμού της, σε ένα πουκάμισο με
ψηλό γιακά και ασημένια κορδόνια κορσέ στην θέση των κουμπιών.
Τα πόδια της χαϊδεύουν απαλά μεταξένια μπλε σκούρα παντελόνια, σφιχτά αγκαλιασμένα
πάνω στο κορμί της και διαγράφοντας την τελειότητα του σκίτσου του δημιουργού...
Κοσμογυρισμένη και πασίγνωστη στον μουσικό κόσμο.
Περιτριγυρισμένη από πολλούς επίδοξους μνηστήρες.
Και διακορευμένη από πλήθος άνανδρων.
Όσους την έπεισαν πως ήταν μοναδικοί, και φύγαν σαν κλέφτες το πρωί πριν ξυπνήσει...
Όσους άφησαν την μελαγχολία να ρέει στα τραγούδια που εφορμούσαν,
από τα λάγνα χείλη της, με προορισμό τα ώτα μας και στόχο τα μύχια των ψυχών μας.
Χαμογελαστή από άποψη...
Πικραμένη όσο λίγοι και μεθυστικά γλυκιά με τους πάντες ...
Διακορευτές η μη...
[B]"ΚΥΡΙΕ!!! θαυμαστά τα έργα σου!"[/B] σκέφτηκε ο αρκούδος σαστισμένος,
από τούτη την μορφή! Και καθώς το οινόμελο και ο αργιλές είχαν ρίξει τις άμυνες του,
άφησε το μωρό έρωτα να του φυτέψει ένα βέλος πέρα ως πέρα στην καρδούλα του.
Και τι γλυκός πόνος!
Έπιασε τον εαυτό του να προσεύχεται για το ηδικόν της καλό και να του δώσει
ο Θεός την τύχη να του σφαλίσει ,νεκρό, τα μάτια η μεταλλική καρδερίνα!
Πως μπόρεσε?
Αμαρτωλή και συνάμα αγαθή σκέψη!
Δικαιολογημένος μεν , Αδικαιολόγητα υποταγμένος δε...
... Και έτσι υποταγμένος για ώρες περίμενε την ευκαιρία να της μιλήσει...
Γονατισμένος από μια πρωτόγνωρη ατολμία!
Αυτός!
Αυτός που για την τόλμη του, το κουράγιο του και το ψυχικό σθένος ήταν σεβαστός της πάση!
Εχθροί και φίλοι τον σέβονταν και τον τιμούσαν για αυτό!
Ακόμη και ο θάνατος τον είχε σεβαστεί όταν θέλησε να πάρει την ίδια του την ζωή!
ΝΑΙ!
Είχε προστατέψει εαυτόν και από τον ίδιο..
Τον ίδιο σκοτεινό αρκούδο που κρύβουμε όλοι μέσα μας...
Αυτόν που προτίμησε εκείνος να ξεσκίσει αντί να κάνει κακό σε άλλον...
Γιατί γελιέστε αν νομίζετε πώς έτσι απλά ένα άγριο θηρίο...
Μια αρκούδα με νύχια και δόντια τρομερά!, γίνεται έτσι απλά ήμερος ιππότης Κυρίου ...
Μια αρκούδα ξαφνικά αγκαλιάζει και αναγαλλιάζει αλλήλους...
... Μέγιστο θαύμα ... Δοξασμένος ο Πανάγαθος, που σε αυτό το τρομερό θηρίο,
έβαλε τελικά πνεύμα και ψυχή.
Πνεύμα αγάπης και Ψυχή καθάρια μικρού παιδιού που δίνει το παγωτό του,
στην αδελφούλα του που κλαίει γιατί μόλις έριξε το δικό της κάτω....
Και αυτό το πνεύμα και ψυχή βρήκαν την πιο απλή φράση!
[B]"Δεσποσύνη! Πόσο θα ήθελα να μου τραγουδήσετε το Der Letzte Tag"[/B]
[I](Σημείωση: http://lyricstranslate.com/en/der-letzte-tag-last-day.html και http://youtu.be/GY_NINTZXkg)[/I]
... Είπε και η καρδία του έτρεμε στην ιδέα...
Είπε και ξεκίνησαν να κάνουνε παρέα ...
Έμοιαζαν τα θηρία μέσα τους.
Έμοιαζαν οι πόνοι και οι στεναγμοί τους.
Ξαπόστενε ο ένας πάνω στην καρδία του άλλου.
Τα λόγια του βάλσαμο στην καρδία της.
Τα λόγια της λύτρωση στην αναζήτηση του.
Γιατί την έψαχνε χρόνια! Είχε ξεχάσει πόσα...
...Θυμόταν μόνο που είχε πει:
[B]"Δεν θα αγαπήσω άλλη Κύριε! Δούλος μόνο στις προσταγές σου!
...Αγάπη για όλους! Χωρίς να χρειάζομαι δικιά μου αγάπη!"[/B]
Πάνω σε μια προσευχή του...
Πάνω από την θέληση του...
Πόσο ψεύτης στον εαυτό του και τον Κύριο!
Και ο Κύριος το γνώριζε!
Γιατί οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, λένε μεγαλεπήβολες και μεγαλόσχημες κουβέντες, ΟΡΚΙΖΟΝΤΑΙ αιώνια και ο Θεός γελάει!
Όπως γελάει ο κάθε στοργικός πατέρας στο παιδί του ,που μόλις,
του υπόσχεται ότι ΔΕΝ θα ξανακάνει αταξία!
Μα οι θνητοί δεν μπορούν να το καταλάβουν σαν το κάνουν.
Και μετανοιώνουν εν τέλει.
Αλλά είναι αργά!
Μα όχι μάταια!
...Εκείνη πάλι μαγεμένη απο την τόση αξία που έβλεπε εκείνος σε αυτή!
[B]"Είσαι το τυχερό μου Άστρο"[/B] του έλεγε ,Χαμογελώντας, ως και τα μάτια της!
[B]"Δεν περίμενα πως θα σε βρω!"[/B] ... και έλεγε αλήθεια!
Γιατί από συνήθεια και μεγάλη προσμονή είχε δώσει ψυχή και σώμα σε κάθε ένα,
που έμοιαζε με τον αρκούδο...
Μα μόνο ο αρκούδος δεν την [I]"πήρε"[/I] στα σκοτάδια...
Μόνο ο αρκούδος δεν την πλήγωσε για μια βραδιά και να γυρίζει μετά να διατυμπανίζει το
κατόρθωμα του στους υπόλοιπους ...
ΓΙΑ ΚΑΜΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ! Ο ΑΡΚΟΥΔΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ! ...
Τον φλογερό του έρωτα τον έλεγχε απόλυτα!
Ήξερε πόσο καλός ήταν εκεί!
Του το ΄χαν πεί!
Μα χείλη που ΔΕΝ ήθελε να το ακούσει ...
Χείλη που δεν φίλησε ποτέ έτσι όπως περίμενε να φιλήσει την μεταλλική καρδερίνα...
... Μα ήταν και ο φόβος μέσα του...
Δεν την άγγιζε... γιατί έβλεπε πόσο θα πληγωνόταν αν ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ...!
Αν δεν ήταν αυτή?
Η ΜΙΑ?
Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ?
Η πραγματική του αγάπη?
... Μετά δεν θα είχε να δώσει άλλη καρδιά...
άλλη ψυχή ...
άλλη αγάπη ...
Μα ήδη σχεδόν τα έδωσε όλα αυτά...
... Είχε πάψει να αγαπάει τον εαυτό του.
Αγαπούσε μόνο εκείνη!
Ζούσε μόνο για εκείνη...
... Όμως εκείνη ...
Εκείνη γυνή ...
Εκείνη ακόμα πιο μπερδεμένη ...
Εκείνη κενή...
Προσπαθούσε να γεμίσει από τον αρκούδο τα κενά αυτών που κλέψανε οι άλλοι ...
... Και τα ζήτησε όλα ...
Kαι τα απαίτησε ΟΛΑ! ...
Kαι τα πήρε όλα....!
Και σαν γέμισε η καρδία της. Και σαν κλείσανε οι πληγές στο κορμί και την ψυχή της...
Είδε τον αρκούδο...
Ποιον αρκούδο?
Τι είχε αφήσει? ...
μια σκιά ...
... Ένα ον που ίσα που ανάσαινε για ακούει εκείνη να ανασαίνει και να τραγουδάει ...
... Ως και ο Σαρακινός δάκρυσε όταν τον είδε να σέρνει, το κουφάρι της ύπαρξης του,
στην ταβέρνα του και να πίνει ...
... μόνος ...
ΠΟΛΥ ... ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΑ ΠΟΛΥ ....
Και εκεινη?
...δυό τραπέζια πιο πλάι ...
ΔΥΝΑΤΗ!
ΣΙΓΟΥΡΗ!...
[I](Έτσι την ήθελε και ο αρκούδος... ... Για αυτό θυσίασε κάθε κομμάτι του ...)[/I]
... ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ...
Γιατί τώρα είχε ότι ήθελε ...
Και εκείνος πλέον ήταν περιττός ... Αδύναμος ... Νικημένος...
Τώρα που έλαμπε η μεταλλική καρδερίνα!...
... Τώρα ήταν που ήταν περιζήτητη....
... Τώρα που την έκανε πιο ποθητή από ποτέ ...
... Τώρα ήταν δίπλα σε άλλους.
Ευτυχώς με τους όρους της.
Με το σθένος και το κουράγιο και την ψυχή που είχε πάρει από τον αρκούδο.
Έτσι εκείνη ελεύθερη ... Εκείνος χαμένος.
... Και έφυγε ο αρκούδος.
Μακριά!
Αυτομόλησε στην μοναξιά...
Στην λήθη του πλήθους γύρω του που ΔΕΝ γνώριζε την μεταλλική καρδερίνα.
... Προσπάθησε να αγαπήσει και πάλι τον εαυτό του ...
Μάταια!
Τώρα για πάντα θα αγαπάει εκείνη πρώτα. Αλλήλους μετά ...
Και ίσως κάποτε τον εαυτό του. Αν τον λυπηθεί ο Κύριος...
... Και η ψυχή του?...
Η καρδία του?...
Το μυαλό του?...
Το "είναι" του ΟΛΟ?!
Έχει παγώσει στον χρόνο! Σε μια στιγμή....
... Τότε που η μικρή αγκαλιά της μεταλλικής καρδερίνας τον είχε περικυκλώσει...
Και που άκουγε την καρδούλα της να χτυπά με ορμή!
... Τότε που σε μια πλατεία Παρέδωσε τα πάντα σε δύο δακρυσμένα μάτια,
με χρώμα καφέ αμυγδάλου...
... Που του ψιθύρισαν [B]"ΜΕΙΝΕ!Μην με αφήνεις..."[/B]
... Τότε που άφησε την τελευταία του πνοή ...
Ή τουλάχιστον ευχήθηκε να πεθάνει όσο την είχε αγκαλιά τόσες πολλές φορές,
που πρέπει να έμεινε για πάντα το μυαλό του και η ψυχή του εκεί.
Σε αυτόν τον επίγειο, μικρό δικό του παράδεισο...
Και δεν ντρέπεται να το πει... Και ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΝΝΟΕΙ ...
... και δεν μετανιώνει που ήταν πλάι σου.
Δεν μετανιώνει που πλέον δεν είναι ούτε ανάμνηση στο μυαλό σου...
... Πέτα Μεταλλική Καρδερίνα ... ΠΕΤΑ!
Ας είσαι μακριά μου...
Πέτα ...!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ...Σας ευχαριστώ όλους... Να ξέρετε οτι Σπάνια σχολιάζω τα δικά μου ποιήματα και τις γνώμες σάς ... | | | |
|
Ναταλία...
08-06-2013 @ 12:08 | Με συκλώνησε,με άγγιξε πολύ το αληγορικό σου ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Ekptotos Fylakas Aggelos
08-06-2013 @ 13:10 | Σε ευχαριστώ Ναταλία... ! ::blush.::
Βγήκε από μέσα μου... ::sad.::
Γιατί η αλληγορία του παρόλα αυτά βασίζεται σε πραγματικά,αληθινά, χειροπιαστά γεγονότα...
... και ελπίζω πως απλά ήταν το πρώτο απο μία σειρά μικρών διηγημάτων που πρέπει να βγάλω από μέσα μου ... ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
