| |
Μια ιστορία θα σας πω,
ίσως είναι μεγάλη,
είναι όμως το αυτό,
που στην καρδιά σε πιάνει.
Όλα ξεκίνησαν καιρό,
εγώ όμως το θυμάμαι,
σαν να 'ταν όνειρο τρελό,
μ' ασπρόμαυρες εικόνες.
Εικόνες σκόρπιες 'δω κι εκεί,
πέρα και παραπέρα,
εικόνες μέσα της ψυχής,
που βγαίνουν στον αέρα.
Νεράιδες, μάγοι, ξωτικά,
πάιζουν με την ζωή μας
και δίνουν χρώμα κόκκινο,
στα ρούχα της ψυχής μας.
Ο ήλιος διώχνει την βροχή,
κι από χαρά οι μάγοι,
πήραν πινέλο κι άρχισαν,
να βάφουν το φεγγάρι.
Τα χρώματα δεν έμειναν,
πέσανε στην γη μας
και γίναν τόξο ουράνιο,
χαρά μεσ' την ζωή μας.
Ο ήλιος φτιάχνει το χρυσό,
απ' το δικό του χρώμα,
για να το έχουμε στην γη
κι όταν θα λείπει ακόμα.
Από αυτό εφτιάξαμε,
στέμα και δαχτυλίδι,
αυτό που τότε είχαμε,
για βασιλείς στολίδι.
Τώρα εμείς δεν έχουμε,
είδη πολυτελείας,
γιατί δεν είναι ο χρυσός,
κομμάτι της ζωής μας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
