Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132744 Τραγούδια, 271239 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Στην Πηγάδα
 Ποίημα για μελοποίηση
 
Του Σεπτέμβρη το φεγγάρι, την αυγή,
εξεθώριασε και τού ’φυγε η χλωμάδα.
Λες και το ’ραναν με δρόσο απ’ την πηγή,
αμαδρυάδες από του Άδη την κοιλάδα.

Των Ες-Ες τα σμάισσερ πάψαν, την αυγή
– οσμιζόσουν το μπαρούτι γύρω αράδα.
Κι είχαν τα αίματα στον Πάμισο πνιγεί
προσκυνώντας τον Χριστό και την Παλλάδα.

Κει π’ αντάμωναν οι αντάρτες, την αυγή,
τα κορίτσια τους, βδομάδα τη βδομάδα.
Με νεράκι να τούς πλύνουν την πληγή,
πριν ριχτούν ξανά στο πάλεμά σου, Ελλάδα.

Είδα, τότε, κι εγώ Εσένα, την αυγή,
με μια πάλλευκη στα χέρια σου λαμπάδα.
«Μη», σού φώναξα, «ρημάζουνε τη γη»,
μα προσπέρασες και, πια, δε σε ξανάδα.

Ήταν κι άνθρωποι μυριάδες, την αυγή,
μια πολύ μακριά, μαυροντυμένη ομάδα.
Στον Μελιγαλά, π’ ούτε ήλιος είχε βγει
κι ούτε ηχούσαν άλλοι θρήνοι στην Πηγάδα.

Π.Θ.Τουμάσης


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 9
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Γεγονότα - Ιστορία - Μυθολογία
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι.
 
ptoumassis
14-06-2013 @ 12:14
Είναι από τα παλιά, αυτό το ποίημα. Το έγραψα το 2005.
rania.foka@yahoo.co.uk
14-06-2013 @ 12:43
::up.:: ::up.:: ::up.::
athos.ioannou@gmail.com
14-06-2013 @ 13:53
::up.:: ::up.:: ::up.::
Vicky mouse
14-06-2013 @ 13:53
Υπέροχο πραγματικά..... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Ναταλία...
14-06-2013 @ 15:40
Είδα, τότε, κι εγώ Εσένα, την αυγή,
με μια πάλλευκη στα χέρια σου λαμπάδα.
«Μη», σού φώναξα, «ρημάζουνε τη γη»,
μα προσπέρασες και, πια, δε σε ξανάδα.

Πολύ όμορφο Παναγιώτη .

Και σ΄ευχαριστώ για το Λαλούν μου διάβασα και την γυμνήστρια της γειτονιάς πολύ καλό το χαμόγελο το χρειαζόμαστε ::yes.:: ::theos.:: ::theos.::
elena351
14-06-2013 @ 15:42
::yes.:: ::up.:: ::up.::
smaragdenia
14-06-2013 @ 16:58
Είδα, τότε, κι εγώ Εσένα, την αυγή,
με μια πάλλευκη στα χέρια σου λαμπάδα.
«Μη», σού φώναξα, «ρημάζουνε τη γη»,
μα προσπέρασες και, πια, δε σε ξανάδα.

::up.:: ::up.:: ::up.::
mipezia
14-06-2013 @ 19:41
::up.:: ::up.:: ::up.::
pennastregata
15-06-2013 @ 09:07
... όμορφο, Παναγιώτη, και διαχρονικότατο! ::wink.:: ::yes.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο