| |
Τα πάντα γύρω μας πονάνε.
Άκουσέ τα.
Κραυγάζουν για λίγη ελεημοσύνη.
Σ'ενοχλούν μα δεν το θέλουν...
Άκου τώρα την Μάνα Γη πως θρηνεί τα παιδιά της.
Φώναξέ την.Μπορεί να σ'ακούσει...Ίσως μάθεις απ΄τα λόγια της σιωπής της,
πως τα πάντα γύρω μας πονάνε...
Όχι,μην φοβάσαι!
Τα θρύψαλλα δεν ξανασπάνε,σκορπίζονται στον αιθέρα..
Άκου τώρα ένα αρνάκι να βελάζει,και τις φωνές ενός παιδιού που ουρλιάζει.
Χαρά ή καημός γεμίζει την ψυχή του;
Μήπως πόνος τριβελίζει το κορμί του;
Ρώτησα μια νεφέλη,τ'ουρανού την ερωμένη,
να μου πει αν πόνος σφάζει,τάματα πουλιά και δάση...
Και μού'πε πως αυτό είναι αλήθεια,
πόνος σφάζει μες τα στήθια!
Ω Μητέρα της θαλάσσης και πατέρα,
Μητέρες της χέρσας γης και του αέρα,
μάθε στα παιδιά σου,πως πόνος και ζωή δεν ξεχωρίζουν,
μην τ'αφήνεις στο σκοτάδι να βαδίζουν.
Μάθε στα παιδιά σου,να ζουν χωρίς να βιάζουν,τα χρόνια,
την ομορφιά της φύσης...
Γιατί ό,τι μέλλεται φέυγει και πετάει μακριά
και ό,τι μένει ξεχνιέται και θάβεται βαθιά.
Και όταν μια μέρα κοιτάξεις γύρω σου και δεις το χάος,ΜΗΝ φοβηθείς΄
είναι ό,τι απέμεινε από την ψυχή σου...
....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
