| |
Αν τραβήξω
με χάρακα
μια ευθεία
από το φεγγάρι
μέχρι την καρδιά σου
θα έχω σχηματίσει
την γεωμετρία
των στιγμών μας
Κι αν με κοιτάξεις
διστακτική σαν ιστορία που τρεμοσβήνει
θα πάρω ένα μολύβι
και θα ζωγραφίσω σε χαρτί λευκό
την πόλη που σε γνώρισα
και τις νερατζιές που σε μύρισα
Έτσι θα σε σκέφτομαι πάντα
σαν πατρίδα που φιλοξένησε τα εφηβικά μου δάκρυα
σαν μια απαλή σκιά
στην άκρη του δρόμου
ή σαν αστραπή που έκαψε
το πιάνο που έπαιζε τη σιωπή μας
Μα σαν περάσει ο καιρός
και κάποιο χρέος με σκοτώσει
όπως θα πέφτω στην ύψιστη πτώση
τι ωραία που είναι η ζωή
θα τραγουδήσω
και
για τον έρωτα που
έζησα σήμερα εδώ
και τις μυριάδες ψυχές
που αγάπησαν την αγάπη
θα πέσω κι εγώ στον Άδη
σαν φεγγάρι πορφυρό που έγειρε
από της νύχτας το αιώνιο φιλί
στην σιωπή που το χάραμα αιώνια ανάβει
5.13 π.μ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
