| |
Πόσα θυμάσαι τέτοιες νύχτες. Αναμνήσεις δυναμίτες, σκάνε απ΄το πουθενά, σου θολώνουν τη ματιά, κι εσύ απλώς κοιτάζεις, σαν να θαυμάζεις μια παιδική ζωγραφιά. Όλα στάχτη γίνονται, μπροστά σου εξαφανίζονται, σου αλλάζουν το παρόν, το μέλλον άγνωστο για δυο. Για δυο ψυχές, για δυο καρδιές που η καθεμιά τους ζει στο χθες. Για πόσο ακόμα; Για πόσο εσύ θα ζεις γι' αυτήν κι εγώ για σένα λιώμα; Βαδίζουμε παράλληλα και δεν υπάρχει δρόμος, να 'ναι κοινός μόνο για μας, για μας τους δυο ο μόνος. Για πόσο ακόμη θύματα στο παρελθόν μας πες μου. Η ζωή είναι μπροστά κι εγώ δε βρίσκω πουθενά πλέον τις αντοχές μου. Δε βρίσκω το διέξοδο, το τοίχο να γκρεμίσω και πια χωρίς τη σκέψη σου να μπορώ να ζήσω. Κι εσύ; Τι κάνεις για τον εαυτό σου; Πώς ξεπερνάς τον έρωτα που είχες στο πλευρό σου; Πες μου πώς αντιμετωπίζεις τις στιγμές όταν σου λείπει; Δε θέλεις όσο τίποτα στην αγκαλιά σου να την κλείσεις; Βλέπεις πως ό,τι και να πω, πως ό,τι και να κάνω, πάντα γυρίζει το μυαλό σε σένα και το χάνω. Ποτέ δεν θα ανταμώσουνε καρδιά μου οι καρδιές μας, μα ελπίζω κάποτε εσύ, κι εγώ να πάμε πέρα. Όχι σαν δυο ψυχές σε μια, μα μόνος του ο καθένας, και όλα αυτά που θέλουμε να γίνουνε μια μέρα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
