| |
Ένα μικρό φεγγάρι.
Και δίπλα του, κάπου στο άπειρο, πολλά μικρά-μικρά αστράκια.
Λευκά και μαύρα αστράκια.
Που τρεμοφέγγουν.
Κάποια πάνε κι άλλα έρχονται.
Άλλα σβήνουν και κάποια ανάβουν πάλι.
Κάποια πέφτουν. Και τότε εκείνος κάνει μια ευχή.
Ν’ αναγεννηθούν.
Άλλα πάλι το φως τους, το δικό τους φως, δεν το αντέχουν.
Χάνονται.
Μέσα από προσπάθειες μάταιες και πολλές -να επιβιώσουν- χάνονται, σβήνουν.
Προσπάθησαν βέβαια να κρατηθούν.
Κι ίσως για λίγο κρατιούνται ακόμη.
Μα η φύση έκανε τ’ αστέρια τέτοια που να σβήνουν.
Και πολλά. Τόσα πολλά που να ‘ναι δύσκολο στο μπλε τους μέσα
να διακρίνεις το δικό σου. Το μικρό σου αστράκι.
Δύσκολο να κατοικεί σε ωκεανούς και να μην βυθίζεται
ένα μικρό αστράκι.
Να κρατιέται. Και ν’ αντέχει.
Μα, τ’ αστράκια στο διάβα τους θαμπώνουν.
Κι όσο πρόθυμα και να ‘ναι, για ν’ αντέξουν,
κάποτε θα σβήσουν.
Και το φεγγάρι τότε μεγαλώνει.
Πασχίζει να γεμίσει το κενό
που άφησαν τ’ αστράκια φεύγοντας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
