| |
| | A m n e s i a |  | | |
Κάποιες μέρες ξυπνάω και ο κόσμος είναι μια λευκή σελίδα, μια ανάσα που σβήνει όσο πλησιάζω.
Αν κάποτε ξυπνούσα από αμνησία και η μνήμη μου ήταν κενή, ο κόσμος που θα αντίκριζα και θα χρησιμοποιούσα για να ζωγραφίσω τη ζωή μου από την αρχή θα ήταν ένα συνονθύλευμα γκρίζου και μουσικής. Θα πάλευα να συναντήσω τα αισθήματά μου, εκείνα που έγιναν λευκές σελίδες μέσα μου, γράμματα χωρίς γράμματα. Αν έριχνα μια ματιά στα βιβλία μου, θα με θεωρούσα μάλλον μπερδεμένη προσωπικότητα. Κάποιες μέρες γελάει μπροστά από σελίδες, κάποιες μέρες κλαίει και κάποιες μέρες τα μάτια της μένουν παγερά πάνω σε μια σελίδα και προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν το μυστικό νόημα των λέξεων. Κάπως έτσι θα ξανάγραφα την αυτοβιογραφία μου και θα την επέβαλλα στον εαυτό μου, σε μια προσπάθεια να γίνω αυτό το μίγμα γκρίζου και μουσικής που ήμουν πριν. Αν κοιτούσα τις φωτογραφίες μου, θα πάλευα να θυμηθώ τα συναισθήματά μου όταν τραβήχτηκαν. Αυτό το πρόσωπο μπορεί να ήταν ένα πάζλ που συγκέντρωσε τα κομμάτια του για να κοιτάξει στην κάμερα με πάθος. Θα μπορούσε, όμως, να ‘ναι και ένα κομμάτι γυαλί, που, αν κοιτάξεις πολύ προσεκτικά, θα δεις τις ρωγμές του, γιατί είναι έτοιμο να σπάσει και να αιμορραγήσει το σκηνικό. Μια φωτογραφία δεν λέει τίποτα, αν δεν την συνοδεύει η μνήμη, ο δαίμονας και ο σύντροφος. Θα πάσχιζα να καταλάβω γιατί ήμουν ντυμένη στα λευκά ενώ τα μισούσα: ίσως, να υποθέσω, ότι έπρεπε, ότι κάποιος πήρε μια λευκή σελίδα που είχα κάποτε, αναλλοίωτη, μέσα μου, και έγραψε την λέξη «λευκό». Και έτσι το πρόσωπο αυτό βγήκε σε μια φωτογραφία με λευκό φόρεμα και μαλλιά φτιαγμένα. Αν κοιτούσα τα γραψίματά μου, από την πληγωμένη αρχή ως το αδιάφορο τέλος τους, θα υπέθετα ότι μέσα μου ζούσα με τρικυμίες, με μπόρες που με τη σειρά τους μετατρέπονταν σε ήρεμα κύματα, σε γαλάζιο. Από το μαύρο στο γαλάζιο, και από το γαλάζιο στο λευκό και γκρι. Κάπως έτσι ήταν η παλέτα των συναισθημάτων μου, γιατί μερικές φορές δεν φτάνουν οι λέξεις για να πουν τραγούδια: πρέπει και τα χρώματα να χορεύουν μαζί τους, να φωνάζουν μέσα από τις ρωγμές.
Και έτσι κάπως, τα γράμματα θα γέμιζαν με γράμματα, και μέσα από τις γραμμούλες τους θα ξεπρόβαλλαν χρώματα-υποσχέσεις, φωνές, ένα τίποτα και ένα κάτι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κακοποίηση, οικοπεδοποίηση, τσιμεντοποίηση... Τόση πολύ ποίηση σε μια τόσο πεζή ζωή... | | | |
|
athos.ioannou@gmail.com
27-06-2013 @ 05:07 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | kastvr
27-06-2013 @ 06:53 | λευκή σελίδα ,χάνομαι,σβήνω,γράμματα,γραμμούλες τι τις θες τις υποσχέσεις να λες μετά ότι δεν κράτησα το λόγο ::love.:: ::love.:: | | kastvr
27-06-2013 @ 06:53 | λευκή σελίδα ,χάνομαι,σβήνω,γράμματα,γραμμούλες τι τις θες τις υποσχέσεις να λες μετά ότι δεν κράτησα το λόγο ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | GRHGORHS K
27-06-2013 @ 08:34 | ::rol.:: ::up.:: ::rol.:: | | Μαυρομαντηλού
27-06-2013 @ 16:54 | ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΑ,ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΜΕ ΠΙΑΣΙΜΑΤΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ
::yes.:: ::hug.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
