| |
Θυμάμαι το χαμόγελό του,τα πανέμορφα ματάκια του,τα μικρά του χεράκια να σέρνουνε ποικιλόχρωμες γραμμές με τα χρωματιστά μολύβια που δώσαμε σ όλα τα παιδιά.
Ήταν μια εκδήλωση στο Γκάζι για τα 15 χρόνια που έκλειναν ¨οι γιατροί του κόσμου¨
Κόσμος απειροελάχιστος..περισσότερο πρόσφυγες και προσφυγόπουλα καθώς και εθελοντές .
Είχαμε πολλές εκδηλώσεις για τα μικρά παιδιά που φιλοξενούσαμε και που τα περισσότερα έπασχαν απο κάθε μορφής καρκίνου και λευχαιμίας,φονικά "δώρα " των νεοατλάντων "σωτήρων".Σε μιά απο αυτές τις εκδηλώσεις,είχα την τιμή να τους κάνω μάθημα σκιτσογραφίας.
Αφού λοιπον τους μοιράσαμε χρωματιστά μολύβια ,καθώς και μπλόκ ζωγραφικής,εκείνα άρχισαν να σχεδιάζουν με πολύ κέφι αλλά και βιασύνη, λες και γνωρίζανε πώς τους απόμενε λίγος χρόνος μέχρι ν αποκτήσουνε φτερά για ένα άλλο κόσμο.
Είδα τόσα πολλά παιδικά χαμόγελα, όσα δεν είχα δει σ ολάκερη τη ζωή μου μέχρι τότε.
Μαζί τους και ο μικρός Καντίρ με την τεράστια μαβιά γλώσσα, που κάθε μήνα του την "ψαλιδίζανε" για να μη πάθει ασφυξία.
Μια εικόνα αληθινά φρικτή που μ έκανε πολλές φορές ν αναλογισθώ για την ποιότητα του “πολιτισμένου” κόσμου μας.
Ο μικρός Καντίρ είχε για συνοδό μόνο τον πατέρα του, καθώς η μάννα και δυό του αδέλφια εξαϋλώθηκαν απο ένα "έξυπνο" βλήμα, δημιούργημα ανθρώπινων βλημάτων.
Κάποια στιγμή τον πήρα στην αγκαλιά μου και εκείνος άρχισε να μου τραβάει τα γένια. Ένοιωσα τους χτύπους της καρδούλας του, απάνω στη δική μου καρδιά.
Ο μικρός Καντίρ δεν υπάρχει πια ,όπως δεν υπάρχει λογική και ανθρωπιά στον κόσμο των μεγάλων ¨σωτήρων¨
Μικρέ μου Άγγελε πέτα ανέμελα εκει πάνω, που δεν υπάρχει Γή να την αποπατούν οι εξευγενισμένοι πίθηκοι.
Μαράκος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
