...συλλογιέμαι τα τραίνα που τρέχουν προς το τίποτα, τη θάλασσα που αιώνια επιστρέφει...(Τ.Λ.)
Άδειος χρόνος
Είναι κάτι μέρες που τις θυμάσαι μόνο και μόνο για να τις ξεχνάς
Με μικρούς, ορφανούς ταξιδιώτες σε μια παράκαμψη γεμάτη
υποταγμένες ευθείες
Με ζαρωμένα στόματα κι αραχνιασμένα μάτια μπροστά σε άσπρα
και μαύρα τετράγωνα
Με μια παραδοχή σαν παράδοση
Ή σαν διάλειμμα που καταπίνει την ταινία μαζί με τους θεατές
Δεν ήθελα να κοιμηθώ
Να χορεύω ήθελα μέσα στα τετράδιά του
Κάτω απ’ τη μύτη του να σκαρφαλώνω μέχρι να φτάσω, ελάχιστος
κόκκος σκόνης, να χαθώ από τα μάτια του
Κι από κει να βουτήξω με το κεφάλι στην ανάσα του αφήνοντας
πίσω μου όλα τ’ αγαπημένα
Κι ούτε χέρια να με μαντεύουν πια κι ούτε χείλια να με γνωρίζουν
Μόνο τα βάθη του να σκεπαστώ και ν’ αφουγκράζομαι τη γη που
γυρίζει μέσα του
Δεν ήθελα να κοιμηθώ
Σαν άδειος χρόνος ξύπνησα πάλι
Χίλια χρώματα με κοροϊδεύουν κι ούτε ένα κύμα για να κρυφτώ
