| |
Πάντα γυρίζω εκεί
Στην άνοιξη της άγριας αγάπης μας
Στο άπιαστο χελιδονάκι το «σ’ αγαπώ»
Που τ’ άφησες κατακόκκινο μπαλόνι στον αέρα.
Στον κήπο της κοριτσίστικης ψυχής
Που ξεπετάγονταν σαν μαργαρίτες οι λέξεις
Στα πέταλα του μ’ αγαπάει και του αγαπώ
Έπαιζε αμέριμνα η ζωή.
Πάντα γυρίζω εκεί
Στο θέρος της πυρακτωμένης αγάπης μας
Στα ιδρωμένα σώματα που γίνονταν
Βωμός της ένωσής μας
Στα γόνιμα βλέμματα που καρποφορούσαν
Μελόχρωμα όνειρα, χρυσά
Και εμείς χρισμένοι νικητές
Στο κέντρο της ζωής μας.
Μα πόσο γρήγορα φθινοπώριασε
Στην πλάση της αγάπης μας!
Με μια παραπονιάρικη ψιχάλα
Που κόλλησε για χρόνια στο δέρμα της ψυχής.
Φυλλορροούσε αργά
Αισθήματα, χαμόγελα, στιγμές
Χωρίς τέλος η αιμορραγία
Χωρίς αειθαλή μοίρα η αγάπη μας.
Τα χιόνια του χειμώνα ήρθανε αργά
Μετά από χρόνια αργοπορίας
Ανοίξανε το δρόμο της σιωπής
Που κρατούσαμε πεισματικά κλεισμένο.
Συγχώρα με που άφησα ανοιχτά
Όλα τα περάσματά μου
Σαν είδα να φέρνουνε μαζί
Το χιονολούλουδο της τελειωμένης αγάπης μας.
Για τ’ όμορφο αυτό λουλούδι
Έχτισα με τα παγότουβλα ένα σπίτι
Και άναψα στη μέση εστία την καρδιά μου
Ποτέ του μη νιώσει το χειμώνα.
Και πάντα γυρίζω εκεί
Στην πρώτη στιγμή της αγάπης μας
Κρατώ στα χέρια μου την κόκκινη κλωστή
Και σαν παραμυθάς τυλίγω, ξετυλίγω και αλλάζω
Τον ρουν της ιστορίας…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
