| |
Από μακριά
καπου φαίνεται ένα κορμί
μια καλοκαιρινή μπόρα το ποτίζει
αρχαία μνήμη σφίγγει το αίμα του
κι ένα σκοτάδι από μάρμαρα σκεπάζει το νου του.
Θα χαθώ
σε μια διαλεκτική καταιγίδα
με έναν ήλιο να προποντίζει το άφταστο
και μια συννεφιά από φωνές να δακρύζουν.
Όσο οι λέξεις με ταλαιπωρούν
άλλο τόσο με επισκέπτεται μια απαράλλαχτη μορφή
δεν έχει εποχή
δεν έχει χρώμα
δεν έχει όνομα
δεν έχει κορμί
μα εγώ την αγαπώ
φιλί της δίνω κι αυτή μου δίνει ένα χέρι να πιάσω
θα πετάξω της λέω
κι αυτή απλώνει ένα χαμόγελο στη δύση
σαν μηδενικό
που νυστάζει
Τρόμαξα απόψε από τις ομορφιές του περιβολιού
και σκέφτηκα πως
καθώς συλλογιέται ο άνθρωπος τη δρέψη της φύσης
νιώθει μια αρματωσιά από χωμάτινες καρδιές να τις φορτώνεται στην πλάτη
ομοιες με αντλίες που γιομώνουν το αίμα της γης
και τη γη τη νιώθει σαν την ανάσα στα σπλάχνα του σύμπαντος
μια παλλόμενη τάξη
ένα εντροπικό φτιασίδωμα από σκέψεις θεών
σαν ένα πρόσωπο που οι καθρέφτες του έχουν όλοι σπάσει
μα τυραννία δεν είναι η σκέψη των θεών
αυτοί σκοτώνουν και την ΄ύλη
και το σύμπαν ξαναγεννούν άμα θελήσουν
Τυραννία είναι ο άνθρωπος
αυτή η αρπαγή από τα ελλάτώματα του ουρανού και του χρόνου
και σκέφτομαι πως
Αυτό είναι ο άνθρωπος
η αιώνια αρπαγή
που σβήνει κι ανάβει το μέτρο του σύμπαντος
το τίποτα που μπορεί να εξαφανίσει τα πάντα
και τυραννία είναι τα όμορφα μάτια
που μες τους αιώνες κοιτούν
κορμιά που πέσαν από αγάπη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
