| |
σ' ένα παγκάκι ξύλινο στην έρημη πλατεία
εκεί που το απόγευμα παιδιά χασκογελούσαν
έσβησα τη παλιά ζωή που πια δεν τη μπορούσα
σε στάχτη μετατρέποντας μία φωτογραφία
για λίγα δευτερόλεπτα φώτισαν το σκοτάδι
οι φλόγες καθώς τρώγανε με λύσα τη μορφή σου
κάηκε μαζί και η ζωή που έζησα μαζί σου
που στη ψυχή μου άφησε μονάχα ένα σημάδι
οι στάχτες όπως σκόρπιζαν αργά με τον αέρα
εικόνες σχηματίζανε που φέρναν αναμνήσεις
δεν ήταν παρά μόλις χθες που ευχόμουν να γυρίσεις
άλλο ένα λάθος θα τανε, θα με 'ριχνε σε ξέρα
άδεια έμειναν τα χέρια μου πώς πέρασε η ώρα
και το φεγγάρι τέλειωσε τη βόλτα του στη σφαίρα
η πρώτη αχτίδα φάνηκε, μου 'γνεψε καλημέρα
παίρνω το δρόμο, είναι μακρύς και έχει ανηφόρα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
