| |
οι λωτοφαγοι με κερασανε της ληθης τον λωτο
τα ονειρα μου σιαξανε και τα κρυψανε σε τοπο κρυφο
γειρε μου ακομα λιγο ξυδι
μεχρι να με εβρει η αυγη
το λαμβδανο που δωσανε ητανε νοθευμενο
και ακομα η ψυχη μου ταξιδευει σε ιθακη ακριβη
δεν εκλεψαν τα βοδια αυτα του ηλιου
οι λαοι δεν γενηθηκαν για να ναι προβατα προς σφαγη
τα ονειρα μου δεν ειπωθηκαν σε ενα κοσμο νεκρο
γειρε λιγο απο το νηπενθες και αγγιξε το στα χειλη
να ναι ζεστο της λησμονιας το ποτο
και αν δεν μας φτανει ισα ισα δωσε λιγο κωνειο μας κανει και αυτο
της μοναξιας οι λωτοφαγοι
περπατανε σαν σκιαχτρα το πρωι
της ερημιας του μυαλου τους σκλαβοι
να μην γνωριζουν τι θα απογινει την αυγη
ειναι αβαστακτο να βλεπεις
ειναι τρομερο να πονας
σαν η αραχνη υφαινει ιστο
και συ ανημπορη μυγα παλευεις
να ξεφυγεις απο τις δαγκανες της τις δυο
της ληθης οι λωτοφαγοι
καθε αυγη τραβαμε προς το φως
μα η σπηλια μας ειναι διχως ακρη
και περπαταμε κοντρα στο καιρο
της μοναξιας οι λωτοφαγοι
ειναι πια ιστορια σε ενα ενα βιβλιο
μια παραγραφος μικρη
τωρα αρμοζουνε αλλα πραγματα
και το κερι απο το καντηλι εχει καταλυθει
φερε μου τωρα λιβανι και σμυρνα
πρεπει να φροντισουμε ως εχει
την δημοκρατια που φευγει με τιμες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
