Μόνη κοιμάμαι και μόνη ξυπνάω
πάντα σε θυμάμαι, και σ'αγαπάω
περάσαμε χρόνια που ήταν ωραία
ήσουν η συμπόνια ήσουν η παρέα!!
ο χρόνος τελειώνει κι'ο χάρος χτυπάει
και μ'άφησες μόνη άστα να πάει
ήταν γραφτό και πεπρωμένο
μόνη να ζω εγώ το καημένο .
Πήγες ταξίδι και μακρινό
ανέβηκες ιδεί στο ουρανό
και μ'άφισες μόνη με με τα παιδιά μου
κι έγιναν σκόνη τα όνειρα μου .
Πέρα στα ξένα στη Γερμανία
δεν έχω κανένα δεν ξέρω καμία
σε ποιόν να μιλήσω με ποιόν να σε κλάψω
θα ξεκινήσω μια μέρα να γράψω.
θα λέω θα γράψω τα βάσανά μου
και μόνη θα κλάψω για σένα καρδιά μου
μου λείπεις εμένα απ'τη ζωή μου
δεν έχω κανένα και τρέμει η ψυχή μου.
θέλω να κάνω εγώ τη ζωή μου
πριν να πεθάνω και βγει η ψύχη μου
τη πρέπει να κάνω ούτε και ξέρω
τα πάντα θα κάνω να μη υποφέρω .
12/07/2013
Θ.Κ.
________________________________________________________
Αυτό το πονεμένο ποίημα το έγραψα από τι συγκίνηση που ένιωθα,διαβάζοντας ένα ημερολόγιο μιας Ελληνίδας οικονομική μετανάστριας στη Γερμανία !!!!!
