| |
Τρία χρόνια περάσανε
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Η τελετή ήταν σεμνή και λιτή. Εκεί στο νεκροταφείο του Βύρωνα. Κυρίως σύντομη. Ο ψάλτης είχε όμορφη φωνή αλλά ο παπάς είχε στο πρόγραμμα άλλα τέσσερα μνημόσυνα και έπρεπε να προλάβει. Κάλεσε αμέσως ,από το μικρόφωνο, την επόμενη δακρυσμένη οικογένεια. Οι λίγοι φίλοι και γνωστοί ,που μπήκαν στον κόπο να έρθουν μέσα στο λιοπύρι, ξεκίνησαν τον δρόμο για το μνήμα. Φέραμε λουλούδια κομμένα και γλάστρες. Κοιτάζοντας την φωτογραφία σου σκεφτόμασταν αν είσαι καλά .Εκεί που είσαι. Αν μας βλέπεις και φυσικά αν μας θυμάσαι. Μέσα μου όμως χάρηκα επειδή δεν είσαι δίπλα μας για να ταλαιπωρηθείς και να βρίσεις για τα μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση μας στους συνταξιούχους.
Ο τάφος σου ήταν καθαρός και ωραία στολισμένος. Άθελα σκέφτηκα το πότε οι γλάστρες θα κάνουνε φτερά. Τα μνήματα είναι απροστάτευτα και όλοι ξέρουμε πώς τίποτα δεν μένει εκεί όπου το αφήνεις. Γενικά έχω ένα πρόβλημα με την τάξη και τη ηθική σε ένα χώρο. Δεν μπορώ να ανεχτώ την τάση εκμετάλλευσης που κυριαρχεί στα νεκροταφεία .Προκειμένου να μην κουβαλάς αγοράζεις λουλούδια στο νεκροταφείο. Όταν όμως στο κατάστημα δεν βλέπεις ούτε μία τιμή σε πιάνουν τα νεύρα .Ούτε στις γλάστρες και ούτε στα κεράκια. Η κυνική απάντηση της κυρίας ΄΄λουλουδού΄΄ ότι οι τιμές δεν είναι ίδιες και ότι δεν προλαβαίνει να τις βάλει επειδή τρέχει να βάζει νερό και να τα πλένει σε κάνει να αγανακτήσεις. Με άλλα συναισθήματα έρχεσαι και τα γεγονότα σε ΄΄φορτώνουν΄΄ χολή.. Η σιωπή της αλλά κυρίως η ματιά της σε ελεύθερη μετάφραση ήταν ΄ ΄δεν με νοιάζει τι λες εγώ είμαι εδώ για να κερδίσω και να ορίσω ανάλογα με τα κέφια μου τις τιμές ΄΄. Ασύλληπτη αγένεια. Ήξερε ότι δεν έχουμε που να την καταγγείλουμε. Είχε επίγνωση ότι εμείς θα ξανάρθουμε σε ένα χρόνο επειδή η καθημερινότητα μας δεν μας επιτρέπει να έρθουμε νωρίτερα. Να σε δούμε Αρετή.
Πηγαίνοντας για το καφέ πέρασα δίπλα από τους ΄΄ συναδέλφους ΄΄ σου. Πολλοί επώνυμοι και ανώνυμοι. Μικροί και μεγάλοι. Άνδρες και γυναίκες. πλούσιοι και φτωχοί. Σταμάτησα κοντά σε μία μεγάλη φωτογραφία. Ενός άνδρα. Συγκινήθηκα βλέποντας δύο μικρές χρωματιστές πέτρες. Πάνω τους ήταν ζωγραφισμένα λίγα λόγια και πολλά λουλούδια. Οι πέτρες ήταν δύο μικρών παιδιών. Για τον αγαπημένο πατέρα τους. Που είχε φύγει απότομα μην ξέροντας πόσο πολύ θα τους λείψει.
Στο μεγάλο καφενείο του δημοτικού νεκροταφείου είχανε μαζευτεί πολλοί. Διάφορες οικογένειες και διαφορετικής χρονολογίας των μνημόσυνων. Τα τραπέζια ήταν ΄΄στολισμένα΄΄ κατάλληλα. Ο καφές της παρηγοριάς με το κονιάκ άγνωστης μάρκας και προέλευσης. Ελάχιστοι το τιμήσανε. Οι σακούλες με κόλλυβα περίμεναν τους αποδέκτες τους .Καθίσαμε ,είπαμε δύο απόψεις για τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας. Ευχηθήκαμε υγεία σε όλους αλλά μέσα μας αναρωτηθήκαμε ποιανού η σειρά θα έρθει; Χαιρετηθήκαμε .Δώσαμε υποσχέσεις ότι θα επικοινωνήσουμε και θα βρεθούμε .Εκτός μνημόσυνων. Κατά βάθος ξέραμε ότι θα χαθούμε πάλι για ένα χρόνο. Αρετή δείξε κατανόηση για τους φίλους σου. Δεν σε ξεχάσανε απλώς η κρίση τους έχει αλλάξει συνήθειες. Του χρόνου πάλι !
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
